آیین‌ها ایین‌های ایران کهن

[MOBARAKEH]

پرستش اهورامزدا به عنوان خدای برتر:

از نشانه ها چنین برمی‌آید که ایرانیان کم کم در آیین کهن آریایی‌ها دگرگونی هایی انجام دادند چنان‌که از وقتیکه تاریخ ایرانیان روشن است، اهورامزدا خدای بزرگ مردمان شهرنشین و متمدن شرقی و غربی ایران شمرده می‌شده‌است. مزداپرستی کهن تر از دین زرتشت است.
مزدا خدای نژاد یا مردمانی ویژه نیست و خدای جهان و پروردگار همه مردمان است..
وابستگی میان اهورامزدا و آیین زرتشت آنچنان نزدیک است که گروهی چنان می‌پندارند که پرستش این خدا از دین زرتشت سرچشمه گرفته‌است ولی نشانه هایی بسیار در دسترس است که نشان می‌دهد اهورامزدا ایزدی بسیار کهن است و زرتشت در دین‌آوری خود از این نام برای نامیدن خدای یگانه به کار برده‌است. نیاز به یادآوری نیست که گاه پیش می آید که...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[MOBARAKEH]

پرستش چند ایزد:
پرستش خدایانی چون اناهیتا، تیر، میترا، بهرام، ارته، رشن، فروشی، زامیاد و هوم

نداشتن پرستشگاه:
امروزه می‌دانیم که در دین و آیین هندواروپایی نه پرستشگاه وجود داشته‌است، نه تندیس و پیکرهٔ خدایان.

انجام قربانی و نوشیدن هوم:
آیین قربانی کردن گاو و نوشیدن هوم همراه با جشن‌های پرهزینه و باشکوهی بود.
این آیین بی آنکه به توانگران آسیبی بزند، کشاورزان و چوپانان را ناتوان و مستمند می‌کرد و گویا از همین رو نزد زرتشت با پذیرفته نمی‌شد.
ولی یاد برگزاری این گونه آیین‌های قربانی در یشت‌ها (بخشی از اوستا) می‌رساند که این آیین پس از زرتشت نیز همچنان بر جای مانده است

 

[MOBARAKEH]

خاکسپاری مردگان:
آیین گذاشتن پیکر مردگان پیش جانوران و پرندگان به جز مادها به خزرها و بلخی‌ها نیز پیوند داده شده‌است.
چنان می‌نماید که این یکی از آیینهای ویژهٔ مردمان ایرانی کهن باشد و کاری را که به فراخور آب و هوا و طرز زندگانی آن‌ها از نیازهای زندگی بوده به گونه یک آیین دینی در آورده‌اند.
چنین به نظر می‌رسد که به خاک سپردن مردگان یک آیین پارسی بوده که در آینده رفته رفته رها شده‌است.
گواهی در این باره از برده‌ای ایرانی به نام اوفراتس به دست آمده‌است. «مرا مسوزان، آتش را از برخورد تن من میالای، من پارسیم، نیاکانم نیز پارسی بودند و گناه آلودن آتش به نزد ما گران‌تر از مرگ است. مرا به خاک بسپار، مولایم، ولی برتنم، آب تطهیر نیفشان چون من آب‌ها را نیز گرامی می‌دارم.

 

[MOBARAKEH]

آیین برسم:
این آیین، نیایش و سپاس به جای آوردن، برای بهره مندی از گیاهان است که مایهٔ خوراک مردمان و چهارپایان و زیبایی جهان است. برپایه این آیین مردمان پیش از غذا برسن که شاخه‌های بریده درختی مانند انار و گز و هوم بود، به دست گرفته، نیایش می‌کرده‌اند و سپاس خدادادها را به جای می‌آوردند. در بخش‌های گوناگون اوستا از برسم یاد شده‌است.

 

[MOBARAKEH]

بیزاری از دروغ:
امیل بنونیست می‌نویسد، به جز سنگ نبشته‌های به جای مانده از دوران هخامنشیان، بیزاری ایرانیان در برابر دروغ در بخش‌های تازه تر اوستا نیز آمده‌است. این خود نشانهٔ اینست که این گونه باورها از ویژگی‌های همیشگی و همگانی ایرانیان بوده‌است.