سیستم آبیاری و آبرسانی پیشرفته شوشتر در دوره باستان، برای همه باستان‌شناسان شگفت‌انگیز است. در مجموع می‌توان 13 سازه آبی مستقل را در شوشتر شناسایی کرد که مجموعه این سازه‌های آبی در سال 2009، به عنوان میراث جهانی در یونسکو ثبت شده‌اند. این سازه‌های آبی شامل پل، بند، آسیاب، آبشار و کانال‌هایی هستند که برای مدیریت ذخایر آبی و آبرسانی به زمین‌های کشاورزی احداث شده‌بودند.
قلعه سلاسل هم به خاطر نقشی که در کنترل نهر داریون داشت، یکی دیگر از اجزای سازه‌های آبی شوشتر به‌حساب می‌آید. البته نقش قلعه سلاسل در تاریخ شوشتر، صرفا منترل و هدایت آب نبوده است.
بند ماهی‌بازان که روی رودخانه گرگر دستکند قرار دارد، از شگفتی‌های دیگر شهرستان شوشتر است. برای دید این بند با سمت روستای گاومیش‌آباد بروید. درواقع این بند، استفاده هوشمندانه از عارضه‌ای طبیعی برای مقاصد انسانی است. گفته می‌شود که در زمان حفر رودخانه گرگر، استفاده از این پدیده طبیعی را برای بالابردن سطح آب و افزایش فشار آن، در نظر گرفته‌بودند.
بند لشکر، یکی دیگر از اجزای نظام آبی شوشتر است که در کنار دروازه لشکر بنا شده است. طول این بند، 124 متر و ارتفاع آن 8 متر است. این بند در مسیر نهر داریون ساخته شده‌است. نکته جالب درباره بند لشکر سیستم خنک‌کننده این سازه است. گفته می‌شود گاهی اختلاف دمای بند با دمای اطراف، به هفت درجه سانتی‌گراد می‌رسد.
حتما می‌دانید که زردتشتی‌ها معتقد بودند که بدن، بعد از مرگ باید به طبیعت برگردد و اثر چندانی از ان باقی نماند. همین اعتقاد باعث شده‌است که بسیاری از شهرهای تاریخی ایران، میزبان شکل خاصی از آرامگاه زردتشتیان باشند که اصطلاحا به آنها دخمه می‌گویند. یکی از دیدنی های شوشتر، دخمه زردتشتیان است. قدمت این دخمه‌ها به دوره مادها می‌رسد.
مسجد جامع شوشتر یکی از قدیمی‌ترین آثار مربوط به دوران پس از اسلام در ایران به‌حساب می‌آید. قدمت این مسجد را در حدود 1200 سال تخمین زده‌اند. این مسجد از خشت و گل ساخته شده است و دارای چندین شبستان و رواق است.
باغ خان شوشتر، در حاشیه غربی رود گرگر قرار دارد. این باغ، یکی از آثار به جا مانده از دوره قاجار است. ترکیب رودخانه گرگر و درختچه‌های زیبای باغ، منظره‌ای زیبا را آفریده است که دیدن آن خالی از لطف نیست
