شعرکده تراژدی

[SETAYESH.MO]

من خانه را تاریک می‌کنم و هر چه پنجره است با پرده‌ای
سیاه می‌پوشانم
از چراغ‌ها بیزارم و از ستارگان و مروارید
و شهر پر از چراغ است
و من
بارها تور نگاهم را به افق های دور انداختم و هیچ صید نشد
نه ستاره ای و نه مروارید

“ساناز کریمی”

 

[SETAYESH.MO]

حالا که چمدانم را
این همه سنگین و بی کلید بسته‌ام
تازه می‌پرسی کجا؟ از چه سبب؟
یعنی تو داستان دلبستگی‌های مرا
به همین چیزهای معمولی ندانسته ای؟
لااقل یک بفرمایید ساده، یک سکوت

 

[m.sina]

سالهاست مینشینم
کنار همین پنجره خسته خواب الود
و افتاب را صبح به صبح به نیت شفای زلال
بر چشمهایم میکشم
تا ببیند شاید دیدگانم رخساره سپید ترا
با همان منحنی زیبای همیشه رقصان
اری همیشه زیباست
پرواز در ابی ترین دریای نگاهت

 

[SETAYESH.MO]

هر خاطره ای ، خاطره نمی شود
هر دردی ، درد نیست
تا روح را مثل کاغذ مچاله کند
خاطره باید جان داشته باشد
تا زنده بماند
باید روح داشته باشد
تا برای همیشه جاودانه شود
خاطره باید بسوزاند و خاکستر کند