زندگی و رقص در آغوش مرگ!

[☆^دوستدار_زندگی^☆]

دَدِه‌خانم؛ نمایشی از جواد عاطفه، اجرائی به‌یادماندنی و تکان‌دهنده، اجرائی «از یک دم»؛ فاصله‌ بین هستی و نیستی؛ زندگی و مرگ! دده‌خانم کاری‌ است که چه دوستش داشته باشیم و چه دوستش نداشته باشیم، تأثیر عمیق خویش را بر ساحت روان‌شناختی ما می‌گذارد. از همان ابتدا، از بدو ورود، قدم به تاریکی می‌گذاریم؛ تاریکی و سیاهی‌ای که تاریکی قبر را تداعی می‌کند و بعد زمزمه‌هایی را می‌شنویم که تمامی ندارد؛ صدای خنده، گریه و تکرار زمزمه‌های زنانه، حضور در لحظه را برای تماشاچیانش فراهم می‌کند؛ زمزمه‌هایی که در روان‌شناسی ثابت شده است! و به صورت گفت‌وگوهای درونی و نشخوارهای ذهنی مداوم و اتوماتیک‌وار در ذهن تاریک حضور دارند و حاصلی جز تجربه‌های ناخوشایند ندارند.



در ۱۰ دقیقه‌ اول، عاطفه پاکبازنیا؛ بازیگر...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.