کمیک کمیک | چرا بسیاری از ویلن‌های کمیک بوکی سبز و بنفش رنگ هستند؟

[ترانه؛]

گرین گابلین، میستریو، جوکر، لکس لوتر، ریدلر، برینیاک و بسیاری دیگر از ویلن‌های کمیک بوکی چه چیز مشترکی دارند؟ به جز رویگردانی به هر گونه قانون، نظم و قهرمانانی که تلاش در اجرایشان دارند، کم و بیش همه‌ی آن‌ها با ظاهری سبز و بنفش رنگ سعی دارند تا نقشه‌های شیطانی خود را اجرا کنند. این دسته از کاراکترها، روش‌ها، انگیزه‌ها و شیوه‌ی کار متفاوتی دارند ولی چرا این همه ویلن سبز و بنفش رنگ را در دنیای کمیک‌ها می‌بینیم؟

 

[ترانه؛]

اگر از دیدگاه چاپ رنگی روزنامه‌ها تا دهه‌ی ۷۰ میلادی بنگریم، محدودیت تکنولوژی در آن زمان اجبار می‌کرد تا گزینش رنگ کمی محدود شود. رنگ‌های بنیادین روشن نسبت به رنگ‌های تیره و کم‌رنگ‌تر، بیش‌تر جلب توجه می‌کردند. برای چاپخانه‌ها هم، چاپ کردن چند سایه از رنگ قرمز نسبت به چند سایه از رنگ خاکستری راحت‌تر بود.

انتخاب هنرمندان نیز محدود بود و مجبور به استفاده از رنگ‌های مهم‌تر برای قهرمانان و ویلن‌های خود بودند. کاورِ یک شماره از کمیک که در قفسه‌های یک کمیک فروشی قرار می‌گرفت باید با یک نگاه نظر مشتری را جلب می‌کرد. یکی از راه‌حل‌های ناشران و کمیک‌سازان این بود که یک ویلن تازه و هیجان انگیز را روی کاور قرار دهند و مطمئن شوند که خواننده بدون نیاز به خواندن یک واژه بفهمد این شخصیت یک شخصیت پلید...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[ترانه؛]

اید شکسپیر کسی است که با پایان اتلو در سال ۱۶۰۳ اصطلاح «سبز با رشک» را رواج داده باشد.

پرهیز کنید، سرور من، از رشک؛ هیولایی چشم سبز است که به طعمه‌ی خودش می‌خندد.
اتلو - پرده‌ی سوم، سن سوم
ولی این رنگ بسیار پیش از دوران رنسانس با طمع و آزمندی پیوند داشت. یونانیان باستان باور داشتند که شماری از بیماری‌ها به دلیل ترشح بیش از اندازه‌ی صفرا در بدن است؛ یکی از خلط‌های چهارگانه که باعث می‌شود پوست بیمار به سمت سبزی برود. شرحی تحت‌اللفظی از یک بیماری در طول قرن‌های متوالی جای خود را به یک بیماری مفهومی داد؛ «مبتلا...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.