بررسی مانگا بررسی مانگا | vagabond

[Mozafar.T]

در سال ۲۰۰۱، اینوئه مانگای «رئال» را در ویکلی یانگ جامپ شروع کرد و آن را همزمان با مجموعهٔ تلویزیونی بی‌خانمان ادامه داد. تا ژوئیهٔ ۲۰۱۴، تمام قسمت‌های «بی‌خانمان» در ۳۷ مجلد تانکوبون توسط کودانشا گردآوری شده بود.

 

[Mozafar.T]

ویز مدیا نیز در سال ۲۰۰۲ انتشار مانگا را به زبان انگلیسی در آمریکای شمالی آغاز کرد.[۱۰] در این نسخه، صفحه‌های رنگی روی جلد مانگا نیز دیده می‌شود. از این نسخه نیز در آوریل ۲۰۱۵، ۳۷ جلد به چاپ رسید.[۱۱] در سال ۲۰۰۸، ویز هر سه جلد مانگا را در یک جلد عرضه کرد.[۱۲

 

[Mozafar.T]

در ۲۳ اکتبر ۲۰۰۶، دو کتابچهٔ طراحی (آرت‌بوک) از مانگا منتشر شد: آب که حاوی طراحی‌های رنگی مانگا و قطعاتی تازه بود؛ و سومی (sumi) که دربردارندهٔ طراحی‌های سیاه و سفید و نیز سیاه‌قلمهای اولیه بود. این دو نسخه را نیز ویز مدیا در ۱۶ سپتامبر ۲۰۰۸ در آمریکای شمالی منتشر کرد.

 

[Mozafar.T]

استقبال:
در جشنواره هنرهای رسانه‌ای ژاپن در سال ۲۰۰۰، «بی‌خانمان» برندهٔ جایزهٔ بزرگ شد. در همان سال، مانگا برندهٔ بیست و چهارمین جایزه مانگای کودانشا ردهٔ مانگاهای عام شد. در سال ۲۰۰۲ نیز برندهٔ جایزه فرهنگی تزوکو اوسامو شد. نسخهٔ آمریکای شمالی نامزدی جایزه آیزنر را برای اینوئه در ردهٔ بهترین نویسنده/طراح به ارمغان آورد. از «بی‌خانمان» ۸۲ میلیون نسخه در جهان به فروش رسیده‌است.


منبع: ویکی پدیا