شعر « ما »

[. . . . .]

من بعد از تو دگر معنایی ندارد
این عاشق دگر یاری ندارد

بی تو در این کوچه های غم
تنهاست، کس و کاری ندارد

تازه « ما » شده بود که
بدون «تو» دگر «من» هم ندارد

هنوز مسخ و خواب دیدارت است
وای که بیدار شود و بیند لیلایی ندارد

 

[لیدیا]

غرور حسنت اجازت مگر نداد ای گل
که پرسشی نکنی عندلیب شیدا را
به خلق و لطف توان کرد صید اهل نظر
به بند و دام نگیرند مرغ دانا را
قرار و خواب ز حافظ طمع مدار ای دوست
قرار چیست صبوری کدام و خواب کجا
اگر آن ترک شیرازی به دست آرد دل ما را
به خال هندویش بخشم سمرقند و بخارا را