- نویسنده موضوع
- #1
واژه ی کوه از ایرانی باستان kaufa است که در پهلوی کوف[۱] بوده و در فارسی کوه شده است، این واژه تنها در شاخهی ایرانی-آریایی کاربرد داشته و در سانسکریت[۲] شبیه و نظیر ندارد؛ ظاهرا از همان ریشه kav است که کوی را داده و به معنی بزرگ و بلند مرتبه بوده است. (قرشی،۱۳۸۵: ۴۶)
![[IMG]](https://tarikhema.org/images/2018/09/%D8%AA1.jpg "[IMG]")
نزد ایرانیان باستان کوه به دلیل برافراشتگی به سوی آسمان و دارندگی سرچشمهی آبها و رودها و بردمیدن خورشید از پشت آن و گردش ستارگان بر بالای آن واسطه پیوند دهندهی انسان و خدا بود. (مرادیغیاثآبادی،۱۳۸۲: ۶۳) همانگونه که خورشید در کوه غروب میکند شاه ایران هخامنشی نیز آرامگاهش در کوهستان است؛ از کوه است که آب که همان نعمت است بیرون میجهد پس شاهنشاه پارسی که...
نزد ایرانیان باستان کوه به دلیل برافراشتگی به سوی آسمان و دارندگی سرچشمهی آبها و رودها و بردمیدن خورشید از پشت آن و گردش ستارگان بر بالای آن واسطه پیوند دهندهی انسان و خدا بود. (مرادیغیاثآبادی،۱۳۸۲: ۶۳) همانگونه که خورشید در کوه غروب میکند شاه ایران هخامنشی نیز آرامگاهش در کوهستان است؛ از کوه است که آب که همان نعمت است بیرون میجهد پس شاهنشاه پارسی که...
![[IMG]](https://tarikhema.org/images/2018/09/111111111111111.jpg "[IMG]")
![[IMG]](https://tarikhema.org/images/2018/09/1234.jpg "[IMG]")
