مطالب ویژه چه بی رحمانه زیباست؛ و دوباره فوتبالی که دوستش داریم

[YGNeae]

صرف نظر از هر نتیجه ای که در فینال لیگ قهرمانان اروپا رقم بخورد به نظر من فوتبال دِینش را به ما ادا کرده و این همان نوری است که این خورشید هر هفته باید به ما ببخشد، تزریق دُز نامحدودی از امید به شریان آدمیان و پاشیدن سطلی از رنگ به سطح خاکستری زندگی.


[این یکی بدجوری پیشنهاد می شه]


​

 

[YGNeae]

آشنایی عموم فوتبال دوستان با پوچ به یکی از زشت ترین جام های جهانی فوتبال یعنی جام جهانی کره و ژاپن بر می گردد جایی که گزارشگران وطنی به اشتباه نامش رو پوچنتینو تلفظ می کردند و پوچ یکی از ارکان سه گانه دفاع آرژانتینِ زیبای بیلسا بود که با چهل و دو امتیاز در دور گروهی توانسته بود خیلی زودتر از سایر مدعیان بلیط کره و ژاپن را رزرو کند و پا به عرصه بازی ها بگذارد. تیمی که با نام هایی نظیر والتر ساموئل، خوان پابلو سورین، خاویر زانتی، آریل اورتگا و گابریل باتیستوتا به غایت نوستالژیک و دوست داشتنی بود و همانقدر ناکام و تراژیک. آرژانتین زیبای بیلسایِ دیوانه ناکام بزرگ جام شد. کولینا دایو مایکل اوون را در بازی ای که از شبکه دوی سیما پخش می شد پنالتی تشخیص داد و بازی تهاجمی آلبی سلسته...​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[YGNeae]

حضور تاتنهام و لیورپول در فینال این فصل را باید زیباترین اتفاق فوتبالی فصل قلمداد کرد. فوتبال در ذات و ماهیت خودش زندگانی از دل زندگی واقعی ماست. یک زندگی آرمانی با همه مشخصه هایی که زندگی واقعی عاری از آن است. دنیای رویایی که واقعیت ندارد و همین ممکن سازی ناممکن ها و طلوع هزار باره خورشید از پس هر غروب در آن است که فوتبال را برای ما معمولی های بی شمار دنیای بی رحم واقعی، آوردگاهی برای جستجوی گمشده بزرگ عصر ما یعنی امید می کند. خلاف زندگیِ واقعی زشتی که در آن با پسماند غذای یک کشور می شود یک قاره را سیر کرد. در چنین دنیایی شاید یکی از تلخ ترین...​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.