دلنوشته مجموعه دلنوشته‌های جره باز | زهرا صالحی(تابان) نویسنده انجمن یک رمان

[Taban_Art]

نام دلنوشته: جره باز
نویسنده: زهرا صالحی(تابان)
مقدمه:
سیاهه‌ی تقدیر، شره می‌کند بر تک‌تک واژگان این عریضه اما
قلبِ قلم آن‌گاه خون می‌چِکاند که بریده می‌شود بندِ دلِ آسمان هم.
آسمان، صبوری کن.
در رخوتِ ثانیه‌ها،
جره‌باز، میل به ساطع شدن کرده است... .
باز خواهد گشت به پهنایت... .

جره باز: باز سفید

 

[ℛℴℎ]

•| بسم رب القلم |•


آنچه از دل برآید، لاجرم بر دل نشیند...

نویسنده‌ی عزیز، بی‌نهایت خرسندیم که دلنوشته‌های زیبایتان را در انجمن «یک رمان» به اشتراک می‌گذارید.
خواهشمندیم پیش از پست‌گذاری و شروع دلنوشته‌، قوانین بخش «دلنوشته‌های کاربران» را به خوبی مطالعه بفرمایید.
"قوانین بخش دلنوشته‌ی کاربران"

پس از گذشت حداقل ۲۰ پست از دل‌نوشته، می‌توانید در تاپیک زیر درخواست نقد دل‌نوشته بدهید. توجه داشته باشید که...​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Taban_Art]

موجِ اندوه، در جوانبِ انزوایِ من...
عشقِ پرواز را در‌بند قفس کرده.
افسوس که روزگار نگذاشت من به بزمِ ققنوس‌ها برسم.
آن‌قدر دیر کردم که زمستان وارد شد.
چه عجب تر! در فصل سردِ نخجیر در غیابِ شعله‌ی آتش، گرمِ گرمم. کوه نور این‌بار آتشش را از من خواهد گرفت.
ضیافتِ ققنوس‌ها منتظر است. باید توان پرواز را کسی بدمد در بال‌هایم... .
کسی که نخواهم توانست مجالِ حضورش دهم.
چرا که جره‌باز همیشه تنهاست!

 

[Taban_Art]

سخت‌تر از وقتِ خرناس کشیدنِ گرگ در لحظه‌ی مرگ، آزرده گشته‌ام
وقتش است تلافی شود، کوچِ ترس‌ها از گوشه گوشه‌ی این دل آرزوست... .
پیوسته فلوت نخجیر، سپید اما دردآور می‌خرامد در لایه‌های کالبد تنهایی‌هایم
عجیب که زمستانی، سیاه باشد اما
این مرتبه، سیاه‌تر از سرنوشتِ من شده!
فصل‌ سیاه تنهایی... .

 

[Taban_Art]

من چگونه اسیر این زندگی باطلم؟!
و تو چگونه مدام من را علیه خودم می‌شورانی تا فریادهای عقلم را ندید بگیرم؟!
تو مرا درگیر این جنگ کردی. وقتی جره‌باز درگیرِ جنگ شود، همه چیز تبدیل به خاکستر خواهد شد!
جنگ با خود، همیشه بیهوده و بی‌سرانجام است.
با برنده‌ای معلوم!
و بازنده‌ای که هم تو را می‌بازد، هم خودش را... .

 

[Taban_Art]

کاش که چون پرنده ای مهاجر، آزاد و رها به ناکجا آبادی پرواز می کردم...
آن گاه به سمتِ نوری بی انتها، بال می زدم! شاید هم اصلاً در نوری مطلق، غوطه ور و در آزادیِ بی انتهایی رها می شدم!.
سپس در آن حال، احوالی به قامتِ جنون را برای خویش، رقم می زدم!.
یعنی می گذاشتم، سیلابی از باران بر صورت و گیسوانم، جاری شود!.
می گذاشتم، طوفان ها درونم بپیچند و من را، طعمه ی خودشان کنند...
حتی می گذاشتم، عقابی فرسنگ ها به دنبالم بیاید و بعد، در لحظه ای که فکر می کند به گرفتنِ من نزدیک شده، ناگهان از پیشِ چشمانش، محو می شدم!.
همچنین، می گذاشتم خیالم نیز، چون بال هایم به پرواز در آید و در بی مرزیِ ممکن، قدم بگذارد!
آه! که چه لذتی دارد، پرواز کردن در قلبِ آسمان! و چه لذتی دارد، پیوستن به نوری بی...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Taban_Art]

حال من پرنده ای بال شکسته ام ولی از هیبت آسمان نمی ترسم. درونِ من از آسمان بزرگتر است. بال می‌گشایم تنها و بی‌کس . اما قول می دهم روزی عقابی می‌شوم که به هیچ کس نیاز. ندارد به هیچ کس....