مشاعره مشاعره با اشعار وحشی بافقی

[ملکه جهنمی❄]

دل نیست کبوتر که چو برخاست نشیند
از گوشه بامی که پریدیم، پریدیم

رم دادن صید خود از آغاز غلط بود
حالا که رماندی و رمیدیم رمیدیم

ما چون ز دری پای کشیدیم کشیدیم

امید ز هر کس که بریدیم، بریدیم



دل نیست کبوتر که چو برخاست نشیند

از گوشه بامی که پریدیم، پریدیم

 

[m.sina]

ما چون ز دری پای کشیدیم کشیدیم

امید ز هر کس که بریدیم، بریدیم



دل نیست کبوتر که چو برخاست نشیند

از گوشه بامی که پریدیم، پریدیم

مشورت با غمزه چشمت را پی تسخیر کیست
باز این تدبیر بهر جان بی‌تدبیر کیست


دست یاری کاستین مالیده جیب ماگرفت
جیب ما بگذاشت تا دیگر گریبان‌گیر کیست

 

[ملکه جهنمی❄]

مشورت با غمزه چشمت را پی تسخیر کیست
باز این تدبیر بهر جان بی‌تدبیر کیست


دست یاری کاستین مالیده جیب ماگرفت
جیب ما بگذاشت تا دیگر گریبان‌گیر کیست

تو مپندار که مهر از دل محزون نرود

آتش عشق به جان افتد و بیرون نرود

وین محبت به صد افسانه و افسون نرود

چه گمان غلط است این، برود چون نرود

 

[m.sina]

تو مپندار که مهر از دل محزون نرود

آتش عشق به جان افتد و بیرون نرود

وین محبت به صد افسانه و افسون نرود

چه گمان غلط است این، برود چون نرود

در مانده‌ام به درد دل بی علاج خویش
و ز بد مزاجی دل کودک مزاج خویش

مهر خزانه یافت دل و جان و هر چه بود
جوید هنوز ازین ده ویران خراج خویش

 

[فلورا.]

شد دل‌آزرده و آزرده دل از کوی تو رفت

با دل پر گله از ناخوشی خوی تو رفت



حاش لله که وفای تو فراموش کند

سخن مصلحت‌آمیز کسان گوش کند

 

[Delaram*☆♡]

شد دل‌آزرده و آزرده دل از کوی تو رفت

با دل پر گله از ناخوشی خوی تو رفت



حاش لله که وفای تو فراموش کند

سخن مصلحت‌آمیز کسان گوش کند

دل نیست کبوتر که چو برخاست نشیند
از گوشه بامی که پریدیم پریدیم

 

[بَهآرنارنج]

دل نیست کبوتر که چو برخاست نشیند
از گوشه بامی که پریدیم پریدیم

منع مهر غیر نتوان کرد یار خویش را
چیست قصد خون من آن ترک کافر کیش را

 

[m.sina]

منع مهر غیر نتوان کرد یار خویش را
چیست قصد خون من آن ترک کافر کیش را

ابروی تو جنبید و خدنگی ز کمان جست
بر سینه چنان خورد که از جوشن جان جست

این چشم چه بود آه که ناگاه گشودی
این فتنه دگر چیست که از خواب گران جست

 

[Delaram*☆♡]

ابروی تو جنبید و خدنگی ز کمان جست
بر سینه چنان خورد که از جوشن جان جست

این چشم چه بود آه که ناگاه گشودی
این فتنه دگر چیست که از خواب گران جست

ترسم جنون غالب شود طغیان کند سودای تو
طوقم به گردن برنهد عشق جنون فرمای تو
می‌آیی و می‌افکند چا کم به جیب عافیت
شاخ گلی دامن کشان یعنی قد رعنای تو