روی سایت زمستان سوزان | پریچهر صادقی کاربر انجمن یک رمان

[سالخورده و گربه اش]

«به نام خالق»


نام دلنوشته: زمستان سوزان
نام نویسنده: پریچهر صادقی

مقدمه:
این زمستان با همه ی فصل های قبل، فرق دارد.
این زمستان، سرد نیست.
گرم است.
گرمایش از شعله ی عشق در دل من و تو نشأت گرفت.
ذره ذره، برف ها را آب کرد.
فصل زمستان را سوزاند.
این زمستان چقدر سوزنده بود...

 

[سالخورده و گربه اش]

دستانت را می گیرم.
مثل لمس آتَش است؛ آرامش در وجودم، به غلیان می اُفتد.
چقدر لذت بخش است...

 

[سالخورده و گربه اش]

روی برف ها نشسته ام.
سرمایش را حس نمی کنم؛ بی حسی در کنار تو چه خوب است...
شاید بگویی بی مربوط است؛ اما از لمس دستان تو، زمستان هم برایم سرمایی ندارد.

 

[سالخورده و گربه اش]

هر بار به چشمانت، نگاه می کنم.
از گرمایش، ذوب می شوم.
نمی دانم...
شاید تو اینطوری، برف ها را آب می کنی!

 

[سالخورده و گربه اش]

در پیاده رو ریزه ریزه، بلور های برف روی موهایم می نشستند.
احساس سرما کردم.
ناگهان دلم برایت تنگ شد.
حیف! که کنار من نبودی.
زمستان، حتما از گرمایت کم می آورد...

 

[سالخورده و گربه اش]

چرا همه از زمستان دل گیرند؟!
از سرما و سوزش، شکایت می کنند.
بگذریم...
آنها که تو را ندارند.
وگرنه دلگیری، یادشان می رفت.

 

[سالخورده و گربه اش]

خورشید، به برف ها می تابد.
مثل همیشه...
اما زمستان ادامه دارد.
تعجبی ندارد؛ خورشید که مثل تو نیست.

 

[سالخورده و گربه اش]

اواسط زمستان است.
هوا مثل هر روز گرم نیست.
دلم می گیرد.
جای دستان تو، میان دستانم خالیست!

 

[سالخورده و گربه اش]

فنجان چای را بر لب گذاشتم.
لب سوز بود.
اما نمی دانم چرا با وجود داغی اش، دوباره از سرما لرزیدم.
جالب است...
مثل اینکه، تنها وجودت التیام بخش سرما است.

 

[سالخورده و گربه اش]

امروز برف سنگینی بارید.
تحمل سرما، حتی داخل سکونتگاه هم سخت بود.
از درزها و گوشه های خانه، سوز سرما می آید.
دلم هوایت را کرد...