آنیتا ناتالینی

شده یکم دلم بگیره ولی نمیذارم درو دیوارو غم بگیره هر تلخی یه شیرینی میخواد مثل اینکه زهر چایی رو قند بگیره من از هرکی یه ریز پشته هم ناله میکنه عقم میگیره هرکی منو دست کم میگیره میرسه به حرفای من دو قرن دیگه هیچکی هیچی یادم نداد و من هرچی دارم از کارمه ثروتی که فکر کنی ندارمو سرمایه ام...

شر و شور و شیطون و پرحاشیه تو زرنگی و منم اون که ناشیه صورتِ مینیاتوری و دل آهنی خدا میدونه چی پشت نقاشیه چهره ی فریبندت و طعم شیرین خندت دست شیطونو بستی یا چند وقته شده بندت میدونی چقد پرپر زدم که از دست نری تو قفس میساختی از عشق واسه این پرندت همش یه چیزی کم بود بین من و تو انگار از من...