سخن بزرگان رابیندرانات تاگور

[سوگند.مهراد]

هر کودکی با این پیام به دنیا می آید که،خداوند هنوز از بشر ناامید نشده.
***
هنرمند عاشق طبیعت است به همین دلیل هم برده و هم ارباب آن است.

 

[سوگند.مهراد]

من با عشق به تو تنها میعادگاهم می آیم، اما این من، در ظلمت کیست،کنار می آیم تا از او دوری کنم، اما نمیتوانم از او بگریزم، او وجود کوچک خود من است، آقا و سرور من، حیا و شرمندگی نمی شناسد و شرمنده ام که همراه با او به درگاه تو آمده ام.
***
عشقت را بر پرتگاه منشان چرا که بلند است آن!

 

[سوگند.مهراد]

آسمان برای گرفتن ماه تله نمی گذارد آزادی خود ماه است که او را پایبند می کند.
***
اگر انتظار و توقع نداشته باشی همه دوست تو اند.

 

[سوگند.مهراد]

خشم زن مانند الماس است می درخشد اما نمی سوزاند.
***
امید نان روزانه ی آدمی است.

 

[سوگند.مهراد]

رنج هست، مرگ هست، اندوه جدایی هست، اما آرامش نیز هست،شادی هست، رقص هست، خدا هست، زندگی، همچون رودی بزرگ، جاودانه روان است، زندگی همچون رودی بزرگ که به دریا می رود، دامان خدا را می جوید،خورشید هنوز طلوع می کند، فانوس ستارگان هنوز از سقف شب آویخته است :
بهار مدام می خرامد و دامن سبزش را بر زمین می کشد :
امواج دریا، آواز می خوانند،
بر می خیزند و خود را در آغوش ساحل گم می کنند.
گل ها باز میشوند و جلوه می کنند و می روند.
نیستی نیست.
هستی هست.
پایان نیست.
راه هست.
***
نمیتوانید فقط با خیره شدن به آب، از دریا بگذرید.

 

[سوگند.مهراد]

آن که شغلش نیکو کاری است، وقتی برای نیک بودن ندارد.
***
انسان ها ستم کارند، اما انسان نیک سرشت است.

 

[سوگند.مهراد]

بال های پرنده ای را زراندود کن ، خواهی دید که هرگز دل به پرواز نخواهد سپرد.
***
دروغ هرگز به حقیقت راه نخواهد برد، هرچند بر قدرت او افزوده گردد.

 

[سوگند.مهراد]

هرگاه اشتباهات را در پشت درهای بسته به اسارت گیرید ، به حقیقت نیز راه نخواهید برد.
***
آن که از قضاوت می ترسد، از عدالت ترسیده است.

 

[سوگند.مهراد]

این رقص موزون آب است که پیکر ریگ را به زیبایی می آراید؛ نه ضربه ی سخت چکش.
***
به سودای روز های دل انگیز گذشته گریه مکن، به خاطر حضور کوتاه شان لبخند بزن.

 

[سوگند.مهراد]

سعادت حقیقی را در عشق جستجو کنید.
***
مرگ عشق را زایل نمی سازد، فقط چراق را خاموش میکند تا آغاز روزی نو را نوید دهد.