سبک ساختارشکنی

[13.1.20]

ساختارشکنی سبک توسعه یافته‌ای از معماری پسانوگراست که از اواخر دهه ۸۰ میلادی آغاز شده‌است. این سبک متأثر از نظریه واسازی است که شکلی از تجزیه و تحلیل نشانه‌شناختی به حساب می‌آید. این سبک با تکه‌تکه کردن، علاقه به دستکاری سطح ساختار یا پوسته اثر، اشکال مورب که با تحریف و جابه‌جا کردن عناصر معماری چونان ساختار و پاکت ساختمانی به چشم می‌آید، شناخته می‌شود. ظاهر بصری ساختمان است که سبک ساختارشکنانه را با غیرقابل پیش‌بینی بودن و هرج و مرج مهارشده مشخص می‌کند.

تاریخچه

سبک ساختارشکنی با مسابقه طراحی معماری پارک دو لاویلت در سال ۱۹۸۲ (به ویژه با طرح‌های ژاک دریدا، پیتر آیزنمن و برنده مسابقه برنارد چومی)، نمایشگاه معماری ساختارشکنانه موزه هنر مدرن نیویورک که توسط فیلیپ جانسون و مارک ویگلی در...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.