آموزشی دیالوگ چیست و چگونه یک دیالوگ خوب بنویسیم؟

[sogol~R]

بهتر است گفتگو به صورت بیرونی یا درونی دارای جدال و کشمکش باشد. یعنی شخصیت ها همدیگر را وادار به کنش کنند. در داستان معمولا جواب عبارتی مثل "چه طوری؟" ، "خوبم" نیست. چیزی است که توجه مخاطب را به خودش جلب کند. مثل نمونه های زیر:

- چه طوری؟

1- هزار بار گفتم جورابات رو هر گوشه از این خونه پرت نکن. این هزار و یک‌بار.

2- چی شده حال مادرت رو می‌پرسی؟ نکنه باز پول تو جیبی می‌خوای؟

3- مگه برات مهمه.



همانطور که می‌بینید در چنین شرایطی دیالوگ‌ها بسیار جذاب خواهد بود و نظر خوانندگان را به خود جلب خواهد کرد.

 

[sogol~R]

بهتر است تا آنجا که می‌توانیم گفتگو را شرح ندهیم و توصیف نکنیم، مثلا با عباراتی نظیر:

فاطمه لب‌هاش رو جوبید و گفت: ...

با صدای بلند فریاد زدم که: ...

با لحن سرزنشگری زیر گوشم گفت: ...

باید طوری دیالوگ‌ها را بنویسیم که حالت گوینده در خود جملاتی که می‌گوید القا شود. بنابراین باید کلمات را به دقت انتخاب کنیم. مثل تفاوت‌هایی که در عبارت‌های "بفرما، بتمرگ، بشین" وجود دارد. هر‌سه‌ی این عبارت‌ها از مخاطب می‌خواهد که بنشیند. یکی با احترام و ادب. دیگر با تحکم و بی‌ادبانه و سومی تقریبا خنثی.

 

[sogol~R]

دیالوگ بیشتر برای شخصیت‌پردازی و پیشبرد داستان هست. بهتر است از دادن اطلاعات زیاد در طی گفتگو خودداری کنیم و اطلاعات را به صورت مستقل به خواننده انتقال بدهیم. لزومی ندارد شخصیت‌ها در حین گفتگو از اتفاقات گذشته بگویند و درباره‌ی آدم‌ها و اشیا کلی اطلاعات بدهند.

 

[sogol~R]

در دیالوگ‌ها نباید برای انتقال برخی اطلاعات به خوانندگان، شخصیت‌ها راجع به چیزهایی حرف بزنند که خودشان از آنها آگاه هستند. مثلا گفتگوی زیر:

علی گفت: رضا جون، فردا جمعه است، اداره هم تعطیله، تو هم که کارمند اداره برق هستی قرار نیست سر کار بری. یه قرار بگذاریم بریم کوه؟

معلوم هست که تاکید نویسنده به کارمندی یکی از شخصیت‌ها صرفا برای این هست که مخاطب از شغل وی آگاه شود. در حالی که هیچکس موقع گفتگو به چنین مواردی اشاره نمی‌کند. همه‌ی اطلاعات را می‌شود به صورت مستقل از گفتگو آورد.

 

[sogol~R]

دیالوگ‌ها باید حدالمقدور موجز و کوتاه باشند و درونیات شخصیت را افشا بکنند. حس و حال شخصیت را در یک موقعیت خاص انتقال بدهند و باعث پیشبرد داستان رو به جلو شوند. در رمان های فارسی اینترنتی (اینستاگرامی و تلگرامی) نویسنده‌ها بسیار دمدستی با دیالوگ برخورد می‌کنند. در موارد بسیاری مشاهده کرده‌ام که کل رمان دیالوگ هست. انگار که نمایشنامه نوشته باشند. شخصیت‌ها بسیار حراف هستند و نویسنده خواسته است طنازی و شوخ طبعی به خرج دهد. همه‌ی شخصیت‌ها به یک شکل حرف می‌زنند، فارق از جنسیت، سن و سال و روحیات. در حالی که ما باید با دیالوگ شخصیت خلق بکنیم. دیالوگ‌ها باید بتوانند نشان دهند که گوینده زن هست یا مرد. پیر هست یا جوان. معمولا انسان‌های باتجربه و مسن در گفتگوهای‌شان از ضرب المثل‌ها و...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[*chista*]

ضمن تشکر از زحمات نویسنده تاپیک به اتمام رسید‌.