سخن بزرگان نیکولو ماکیاولی

[ALBALO]

فریب دادن مردم معمولا از آنچه فکر می کنید ساده تر است. البته به شرطی که آنها هم دلشان بخواهد که فریب بخورند.
***
بدترین سرمشقی که به جامعه می توان داد این است که قانون بنهند اما رعایتش نکنند.

و بدتر از آن این است که خود قانونگذار قانون را بشکند.

 

[ALBALO]

جرم های کوچک توبیخ می شوند. اما جنایت های بزرگ و جدی جایزه هم می گیرند.
***
فکر کردن به وجدان مسخره است: زیرا وقتی مردم. همچون ما. درگیر گرسنگی و زندان و مرگ باشند. هشدار جهنم. نمی تواند تاثیری داشته باشد.

 

[ALBALO]

تربیت نیک از قوانین نیکو نشات می گیرد.
***
فساد مردمان ناشی از فساد زمامداران است.

 

[ALBALO]

تنها کافی است اقدامات گوناگون آدم ها را از پیش چشم بگذرانید.

تا ببینید هرکسی که به قدرت و ثروت زیاد رسیده.

یا از زور استفاده کرده یا تقلب و برای پنهان کردن شیوه های خفت آور و توام با خشونت

یا دغل و نیرنگی که برای رسیدن به هدف به آنها متوسل شده اند.

تلاش می کنند با القاب کاذب دستاوردهای صادقانه داشته های خود را تقدیس کنند.

هر کس که چه از روی بی مبالاتی و چه از شدت ذکاوت از این کار امتناع می ورزد. تا ابدالدهر درگیر بندگی و فقر باقی خواهد ماند:

زیرا خدمتگزاران وفادار. همواره خدمتگزار باقی می مانند. و مردمان صادق. همواره فقیر می مانند.

 

[ALBALO]

انسان ها آنقدر ساده لوح اند و آنقدر تحت تاثیر نیازهای اولیه شان قرار دارند که اگر فریب کار ماهری باشید.

فریب دادن برایتان عملا چندان سخت نخواهد بود. هروقت لازم است دروغ بگویید و هر وقت لازم است مکار باشید.

 

[ALBALO]

من بر آنم که برای تباه ساختن کشوری که حکومش به دست توده مردم است
هیچ وسیله ای آسان تر از این نیست که آن کشور را گرفتار اقدامات متهورانه کنند.
***
درستکار بودن را خوب می دانند اما اگر هدف اصلی شما کسب و حفظ قدرت است. این ریزه کاری ها را رها کنید.

 

[ALBALO]

همه می دانند که چه نیکوست شهریار در گفتار. صادق و درست قول و در عمل درست کردار ( درست پیمان ) باشد.

با این وجود تجربه های روزگار ما نشان داده است پادشاهانی که کارهای بزرگ و گران انجام داده اند

آنانی بوده اند که به پاکدلی ارجی ننهاده اند و با زیرکی و نیرنگ توانسته اند سرانجام بر کسانی که راستی و درستی پیشه کرده پیروز شوند.

 

[ALBALO]

…ناچار باید تصدیق کرد که طریق عمل بیش از دو راه نیست.
یکی رفتار منطبق با قوانین و دیگری اعمال زور. راه نخست ویژه انسان است و راه دوم طریق حیوان.
از آنجا که راه نخست تقریبا غیرمؤثر است پس به ناچار و از روی نیاز باید به طریق دوم متوسل شد.

 

[ALBALO]

از آنجائی که اغلب مردم عاری از شرافت هستند و قول و وعده خودشان را نسبت به شهریار نگاه نمی دارند.
شهریار نیز نباید بر سر قول و عهد خود نسبت به مردم ایستادگی کند
و هیچ پادشاهی برای بدقولی ( بدعهدی ) خود که دلائل به ظاهر موجه دارد گرفتار ضرر و خسارت نشده است.

 

[ALBALO]

داوری مردم در چشمهای آنهاست نه در دستهایشان. به این معنی که همه می توانند ببینند ولی فقط گروه اندک می توانند لمس کنند.

همچنین هرکس شمارا آن گونه که به نظر می آئید مشاهده می کند ولی گروه اندکی می دانند شما ( واقعا ) چگونه هستید.

و آن گروه اندک جرات مخالفت با عقیده ی اکثریت که قدرت و عظمت شهریاری مساعد داوری آنان است را ندارند.