شعرکده آوای مرگ

[سَنا]

دریاب که از روح جدا خواهی رفت
در پرده اسرار فنا خواهی رفت

می نوش ندانی از کجا آمده‌ای
خوش باش ندانی به کجا خواهی رفت

"خیام"

 

[سَنا]

دل سِرّ‌‌ِ حیات اگر کَماهی دانست،
در مرگ هم اسرار الهی دانست؛

امروز که با خودی، ندانستی هیچ،
فردا که ز خود رَوی چه خواهی دانست؟


"خیام"

 

[سَنا]

به خدایی که بی‌شناس مقیم
دردل و دیده آتشم باشد

مرگ هر چند خوش نباشد لیک
بی رخ دوستان خوشم باشد


"انوری"

 

[سَنا]

مرگ اگر مرد است آید پیش من
تا کشم خوش در کنارش تنگ تنگ





مرگ ما هست عروسی ابد
سر آن چیست هو الله احد


"مولوی"

 

[سَنا]

چو خواهی ستایش پس مرگ تو
خرد باید ای نامور برگ تو

"فردوسی"



روز مرگم نفسی وعده دیدار بده
وان گهم تا به لحد فارغ و آزاد ببر

"حافظ"

 

[سَنا]

بالاترین ناباوری مرگ است
در عرصه پیکارمان با مرگ،
تدبیری نمی دانیم
وقتی شبیخون می‌زند، ناچار
در بهت، در ناباوری، خاموش می‌مانیم


"فریدون مشیری"

 

[سَنا]

نگران نباش‎
خیلی تنها نمی‌مانم‎
عاقبت یک روز‎
مرگ دستم را می‌گیرد‎
و از تمامِ این خیابان‌هایِ شلوغ عبورم می‌دهد‎
نگران نباش‎
مرگ شبیه زندگی نیست‎
دست‌های پُر مهری دارد‎
‎دستِ هر کس را بگیرد‎
‎دیگر رهای‌اش نمی‌کند‎


"نسترن وثوقی"

 

[سَنا]

مرا کز عشق می‌سوزم ز دوزخ چند ترسانی
کسی از مرگ می‌ترسد که در دل خوف جان دارد



خصم را گو پیش تیغش جوشن و خفتان مپوش
مرگ را کی چاره هرگز جوشن و خفتان کند


"قاآنی شیرازی"

 

[سَنا]

چون زیستن تو مرگ تو خواهد بود
نامرده بمیر تا بمانی زنده



خوشا آن‌کس که پیش از مرگ میرد
دل و جان هرچه باشد ترک گیرد


"عطار نیشابوری"

 

[سَنا]

گویند که مرگ طرفه خوابی ست
این خواب گران گرفت ما را



دیشبش گفتم فلانی! زیرلب گفتا که «مرگ!»
طرفه مرگی بود این کز آب حیوان زاده شد


"امیرخسرو دهلوی"