اسم من ساراست. الان 29 سالمه که خودمم باورم نمیشه. زمان خیلی سریع میگذره. همیشه سعی میکنم با سال پیش و ماه پیش و روز پیش فرق کنم. برای همین همیشه در حال یادگیری ام. اگر روزی بیکار بشم افسرده میشم چون بیکاری و علافی نشونه غیر مفید بودنه و این ینی بد. مهربونم. همیشه میبخشم فرقی نمیکنه طرف مقابلم چه کرده یا چی میگه، من میبخشم اما ارتباطم با اون تغییر میکنه اونم به خاطر رفتار اون شخصه. توهین نمیکنم ولی انتقاد میکنم. انتقاد را دوست دارم همین هاست که باعث رشد میشه ولی خب! همه جنبه انتقاد را ندارند حتی اگر خودشون بگن
همیشه میخندم. در هر موقعیتی. جدیدا به این نتیجه رسیدم نباید هم همش بخندم ولی چکار کنم ذاتا خوش اخلاقم. مادرم همیشه جزو خاطراتی که از بچگی ام تعریف میکنه خوش خنده بودنم هم چاشنی اش...
لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.