صرع (Epilepsy) پس از سردردهای میگرنی، سکته های مغزی و بیماری آلزایمر، چهارمین بیماری شایع دستگاه عصبی می باشد. هر ساله حدود ۱۵۰۰۰۰ مورد جدید صرع در ایالات متحده گزارش می شود که معادل ۴۸ نفر در هر صدهزار نفر می باشد. بر اساس آمارهای مختلف، تعداد کل مبتلایان به صرع در آمریکا بین ۳/۱ تا ۸/۲ میلیون نفر است. می توان گفت که یک نفر از هر ۲۶ نفر در طول عمر خود دچار صرع می شود. از سوی دیگر روز ۲۶ مارس، روز اطلاع رسانی در مورد صرع (Epilepsy Awareness Day) می باشد و تحت عنوان روز بنفش (Purple Day) شناخته می شود و افراد با پوشیدن لباس های بنفش یا نصب علائم بنفش سعی در جلب توجه عمومی به این بیماری می نمایند. از این رو با توجه به شیوع این بیماری، به جهت افزایش آگاهی عمومی در مورد صرع و نیز تشویق جامعه ایرانی به مشارکت در روز بنفش، در چند مقاله پیاپی به توضیح در مورد این بیماری می پردازیم. تعریف صرع: صرع یا اپی لپسی (Epilepsy) نوعی اختلال مغزی است که معمولا باعث ایجاد تشنج های مکرر و عود کننده در افراد مبتلا می شود. صرع می تواند طیف گسترده ای از اختلالات شدید و حتی تهدیدکننده حیات، تا موارد خفیف را در افراد مختلف ایجاد نماید. در این بیماری تغییر فعالیت طبیعی الکتریکی مغز باعث می شود که افراد حالات غیرعادی و عجیبی را با حواس پنج گانه خود تجربه کنند، تجربیات عاطفی و رفتاری خاصی داشته باشند و دچار تشنج، انقباضات عضلانی و گاهی از دست دادن هوشیاری گردند. تعریف تشنج (Seizure): تشنج معمولا وقتی اتفاق می افتد که فعالیت طبیعی الکتریکی مغز به دلیلی به هم بخورد. در اکثر موارد، گروهی از سلول های مغزی (نورون ها) در یک یا چند نقطه از مغز به اشتباه جریان های الکتریکی نادرستی را تولید و به تمام نقاط مغز منتشر می کنند. این جریانها ممکن است برای مدت کوتاهی فرماندهی و کنترل عملکرد مغز را در دست بگیرند. در این مدت فرد ممکن است دچار انقباضات ناخواسته و خارج از کنترل عضلانی، از دست دادن هوشیاری عمومی و حرکات شدید و بی هدف بدن گردد. جریان های الکتریکی ناخواسته و به دنبال آن تشنج ممکن است از چند ثانیه تا چند دقیقه طول بکشد و پس از آن خودبخود متوقف شود.
تفاوت بین صرع و تشنج: هر فردی که دچار تشنج گردد، الزاما مبتلا به صرع نمی باشد. یکی از دلایل تشنج در کودکان سالم خردسال، تب بالا می باشد که باعث نگرانی شدید مادران می گردد. باید توجه داشت که در صورت مراقبت کافی از کودک و جلوگیری از بالا رفتن تب، معمولا تشنج تکرار نمی شود و دلیلی برای نگرانی از ابتلا به صرع در مورد این کودکان وجود ندارد. از سایر دلایل تشنج می توان به ضربات شدید وارده به سر که باعث جراحت شوند و نرسیدن اکسیژن کافی به مغز اشاره کرد. اگر فردی برای دو بار یا بیشتر بدون وجود علت مشخصی دچار حملات تشنج گردد، احتمال وجود صرع برای این فرد وجود دارد. به هرحال فرد مبتلا به صرع علاوه بر تشنج ممکن است حالات غیرعادی و عجیبی را با حواس پنج گانه خود تجربه کند و تجربیات عاطفی و رفتاری غیرمعمولی داشته باشد. دلایل ایجاد صرع: هر عاملی که باعث شود که کانون های تولید کننده جریان های الکتریکی نامناسب در مغز ایجاد شوند و این جریان های الکتریکی بتوانند برای مدتی کنترل مغز را در دست بگیرند، می تواند باعث ایجاد صرع گردد. حرکت عضلات بدن و انقباضات آنها در کنترل بخش بیرونی مغز موسوم به قشر حرکتی اولیه می باشد. صدور جریانات الکتریکی نامناسب و کنترل نشده در قسمت کوچکی از مغز می تواند باعث شود که قشر حرکتی مغز برای مدت کوتاهی از کنترل خارج شود و عضلات و بدن فرد دچار حرکات بی هدف، ناخواسته و خارج از کنترل گردند. در این حالت فرد دچار تشنج می شود. یکی از دلایل عمده ایجاد کانون های مولد جریانات الکتریکی کنترل نشده در مغز که باعث ابتلا به صرع می شود، عدم تکامل مغز در دوران جنینی یا یکی دو سال اول پس از تولد می باشد. بسیاری از کودکان مبتلا به فلج مغزی (Cerebral Palsy) به علت عدم تکامل کافی مغز یا وجود سایر اشکالات در نورون های مغزی دچار صرع می باشند. زایمان های سخت و طولانی می توانند به مغز کودک آسیب وارد کنند و باعث صرع گردند. صدمات و جراحات وارده به سر در هر سنی (به خصوص سنین پایین)، ابتلا به مننژیت، آبسه یا تومورهای مغزی و ابتلا به بیماری ایدز و ام اس (Multiple Sclerosis) نیز می توانند باعث صرع گردند. در سنین بالاتر بیماری آلزایمر می تواند از دلایل ابتلا به صرع باشد. در برخی از موارد هم تنها دلایل ژنتیکی باعث ایجاد بیماری صرع می شوند.
در مقاله بعدی بحث درباره صرع را ادامه خواهیم داد. فراموش نکنید که در روز ۲۶ مارس لباس بنفش یا دارای نشان بنفش به تن کنید تا توجه دیگران را به بیماری صرع و افزایش آگاهی در مورد آن جلب نمایید.
در مقاله گذشته اشاره کرديم که صرع يا اپي لپسي (Epilepsy) نوعي اختلال مغزي است که معمولا باعث ايجاد تشنج هاي مکرر و عود کننده در افراد مبتلا مي شود. همچنين در مورد تعريف تشنج، تفاوت بين صرع و تشنج و دلايل ايجاد صرع اشاره کرديم. در اين مقاله در مورد کمک هاي اوليه در هنگام بروز حملات تشنج و درمان صرع صحبت خواهيم کرد. کمکهاي اوليه در هنگام بروز حملات تشنج
اگر فرد در حال تشنج هوشياري خود را از دست داد و دچار انقباضات ناخواسته و خارج از کنترل عضلاني و حرکات شديد و بي هدف بدن گرديد، آرامش خود را حفظ کنيد. از اطرافيان نيز بخواهيد آرام باشند و به آنها اطمينان بدهيد که جاي نگراني نيست. اگر بدن فرد روي زمين قرار دارد، چيزهاي سخت يا تيز را از کنار او دور کنيد تا به او آسيبي نرسد. اگر فرد روي صندلي يا ويلچر نشسته است، مطمئن شويد که احتمال سقوط فرد وجود ندارد (افراد روي ويلچر نياز به انتقال به روي زمين ندارند). به هيچ وجه جلوي حرکات بدن فرد را نگيريد. زمان را محاسبه کنيد. اگر کراوات يا چيز ديگري دور گردن فرد وجود دارد، آن را شل کنيد تا تنفس فرد مختل نگردد و به گردن آسيبي نرسد. در مورد افرادي که روي زمين قرار دارند در صورت امکان چيزي نرم مانند يک بالش يا ژاکت تاشده را زير سر فرد قرار دهيد و آنها را روي پهلو بخوابانيد (اين کار به تنفس ايشان کمک مي کند). روش هايي مانند بازکردن دهان فرد به زور براي قراردادن پارچه بين دندان ها و پاشيدن آب به صورت فرد در حال تشنج هيچ پايه علمي ندارند و تنها باعث آسيب رساندن به فک و دهان فرد مي گردند يا باعث تاثر و احساس خجالت فرد پس از رفع تشنج (به علت خيس شدن لباس و ديدن اطرافيان) مي شوند. فرد دچار تشنج نيازي به تنفس مصنوعي يا عمليات احياء قلبي – ريوي (CPR) ندارد. اين عمل تنها در موارد نادر و در صورتي که فرد پس از پايان تشنج نتواند نفس بکشد، بايد انجام گيرد. تا پايان حمله صرع در کنار فرد بمانيد. پس از پايان تشنج، با حالتي دوستانه از فرد سوال کنيد که خوب است و آيا نياز به کمک يا تماس با افراد نزديک براي بازگشت به خانه يا گرفتن تاکسي دارد؟ سعي کنيد حمله تشنج را امري عادي جلوه دهيد و از کنجکاوي در مورد حمله و علت ايجاد آن پرهيز نماييد. در صورتي که فرد از آگاهي کافي برخوردار است، به او بگوييد که حمله چقدر طول کشيده است. اگر فرد بخواهد در مورد ساير مسائل خود از شما سوال خواهد کرد. بيشتر حملات صرع خودبخود و ظرف چند دقيقه کنترل مي شوند، ولي اگر حالات زير اتفاق بيافتند بايد درخواست آمبولانس و کمک هاي پزشکي کنيد:
حمله دوم بلافاصله پس از حمله اول و پيش از اين که فرد هوشياري خود را باز يابد روي دهد يا حملات تشنج با توالي زماني کوتاهي که در مورد فرد عادي نيست به وقوع بپيوندند.
فرد قبلا سابقه حملات صرع نداشته است.
فرد براي تنفس مشکل داشته باشد و يا به نظر برسد چيزي را بلعيده که براي تنفس او ايجاد مشکل کرده است (Chocking).
حمله در آب روي دهد يا فرد در اثر حمله دچار جراحت و مصدوميت گردد.
درمان صرع
هنوز بهترين درمان براي افراد مبتلا به صرع درمان دارويي مي باشد. خوشبختانه با پيشرفت هاي علمي در سال هاي اخير، داروهايي به بازار آمده اند که عوارض جانبي کمتري دارند و طول مدت اثربخشي آنها بيشتر است و لذا مبتلايان با رغبت بيشتري آنها را مصرف مي کنند. براي برخي از افراد که حملات آنها با وجود درمان هاي دارويي ادامه مي يابد، علاوه بر دارو از يک روش درماني به نام Vagus Nerve Stimulation استفاده مي شود. در اين روش به کمک جراحي يک وسيله فلزي به شکل سکه در محلي مانند قفسه سينه قرار داده مي شود. اين وسيله سپس توسط سيم و الکترود به يکي از اعصاب مهم مغزي به نام عصب واگ متصل مي گردد. قسمت ديگر دستگاه که همواره بايد همراه بيمار باشد مي تواند توليد جريان الکتريکي نمايد. وقتي حمله صرع اتفاق مي افتد، اطرافيان بايد دستگاه توليدکننده جريان را به محلي که قسمت فلزي در قفسه سينه قرار داده شده است نزديک نمايند تا توليد جريان نمايد. جريان توليدشده مي تواند جريان هاي الکتريکي نامناسب مغزي را که مسبب تشنج هستند سرکوب نمايد و از اين طريق حمله تشنج را متوقف نمايد. در بيماراني که هيچ يک از روش هاي فوق موثر نباشند ممکن است از روش جراحي براي برداشتن برخي سلول هاي مغزي که مسئول ايجاد جريان هاي الکتريکي نامناسب در مغز هستند، استفاده شود.
در خاتمه بايد يادآور شد که صرع در بسياري از موارد قابل کنترل است و افراد مبتلا مانند همه انسان ها از حق زندگي طبيعي و احترام برخوردارند. اميد است که خوانندگان مجله در حد امکان در مورد صرع به اطرافيان خود آگاهي دهند يا خواندن دو مقاله مربوط به صرع را به آنها توصيه کنند.
صَرع یا اپیلپسی (به انگلیسی: epilepsy) (از زبان یونانی باستان ἐπιλαμβάνειν به معنی «تصرف کردن، تملک داشتن، یا پریشان کردن»)[۱] عبارت است از مجموعهای از اختلالات عصبی مزمن پزشکی یا بلند مدت که با حمله صرعی مشخص میشود.[۲] این حملات ممکن است بسیار خفیف و تقریباً غیرقابل شناسایی بوده یا برعکس طولانی مدت و با لرزش شدید همراه باشد.[۳] در صرع حملات بهطور مکرر روی میدهد و هیچ دلیل ثابت و مشخصی ندارد، در حالی که حملاتی را که به دلایل خاص روی میدهد، نباید به عنوان حمله صرعی تلقی کرد.[۴]
در بیشتر موارد دلیل نامشخص است، اما صرع در برخی افراد به دلیل آسیب مغزی، سرطان مغز، و سوء مصرف دارو و الـ*کـل، و دلایل دیگر ایجاد میشود. حملات صرعی نتیجه فعالیت سلولی بیش از حد و غیرعادی عصب کورتیکال یا غشایی در مغز است.[۴] فرایند تشخیص معمولاً شامل حذف تمام شرایطی است که ممکن است علائم مشابهی نظیر سنکوپ را ایجاد کند، و نیز بررسی اینکه آیا هیچ دلیل لحظهای دیگری وجود داشتهاست یا خیر. صرع را میتوان با گرفتن نوار مغزی یا الکتروانسفالوگرافی نیز تأیید کرد.
صرع را نمیتوان درمان کرد، اما حملات را میتوان با دارو تا حدود ۷۰ درصد موارد کنترل کرد.[۵] در افرادی که حملات به دارو پاسخ نمیدهند،جراحی، تحـریـ*ک عصبی یا تغییر در رژیم غذایی را میتوان در نظر گرفت. تمامی سندرمهای صرع مادام العمر نیستند و اکثر افراد تا جایی بهبود مییابند که دیگر نیازی به دارو ندارند.
حدود ۱٪ درصد از جمعیت مردم جهان (۶۵ میلیون نفر) صرع دارند،[۶] و تقریباً ۸۰٪ موارد در کشورهای در حال توسعه روی میدهند.[۳] صرع در افراد مسنتر رایجتر است.[۷][۸] در کشورهای توسعه یافته، شیوع موارد جدید بیشتر در نوزادان و سالمندان است؛[۹] در کشورهای در حال توسعه این بیماری در کودکان بزرگتر و بزرگسالان جوانتر دیده میشود،[۱۰] که دلیل آن تفاوت در فراوانی دلایل اصلی است. حدود ۵ تا ۱۰٪ از تمامی افراد یک حمله بیدلیل تا سن ۸۰ سالگی دارند،[۱۱] و احتمال وقوع حمله دوم نیز بین ۴۰ و ۵۰٪ است.[۱۲] در بسیاری از نقاط دنیا افراد مبتلا به صرع حق رانندگی مشروط داشته یا کلا حق رانندگی ندارند،[۱۳] اما بیشتر این افراد بعد از یک مدت بدون حمله میتوانند رانندگی را مجدداً آغاز کنند. متخصصان معتقدند حدود ۷۰ تا ۸۰ درصد بیماری صرع پس از دو سال معالجه، بهطور کامل درمان میشود و پزشک معالج میتواند داروی بیمار را قطع کند.
از دست دادن کنترل روده شاید در طول حمله روی دهد.[۳] نوک یا گوشههای زبان ممکن است در طول حمله گاز گرفته شود.[۲۲] در حمله کششی-ارتجاعی گاز گرفتن لبههای زبان رایج تر است.[۲۲] گاز گرفتن زبان همچنین در حملههای غیر صرعی روان زاد نیز رایج است.[۲۲]
حملات ماهیچهای شامل گرفتگی ماهیچهها در برخی یا در همه نواحی است.[۲۳] حملات پریشانی میتوانند نامحسوس بوده و فقط شامل گردش ملایم سر یا چشمک زدن چشمها باشند.[۱۷] فرد نمیافتد و پس از پایان این دوره به حالت عادی بازمیگردد.[۱۷] حملات ضعیف شامل از دست دادن فعالیت ماهیچه برای مدت بیش از یک ثانیه است.[۲۰] این مورد در هر دو طرف بدن روی میدهد.[۲۰]
حدود ۶٪ از افرادی که صرع دارند حملاتی دارند که با رویدادهای خاصی تشویق میشوند و به حمله انعکاسی معروف هستند.[۲۴] افراد مبتلا به صرع انعکاسی حملاتی دارند که تنها با محرکهای خاصی تشویق میشوند.[۲۵] محرکهای معمول شامل درخشش چراغ و صداهای ناگهانی است.[۲۴] در انواع خاصی از صرع، حملات اغلب در طول خواب روی میدهند.[۲۶] و در دیگر انواع آن، حملات تنها در خواب روی میدهند.
پس از تشنج
پس از بخش فعال حمله، معمولاً دورهای از گیجی وجود دارد که با عنوان دوره پس از حمله شناخته میشود که پیش از بازگشت سطح هوشیاری عادی است.[۱۹] این دوره معمولاً ۳ تا ۱۵ دقیقه طول میکشد[۲۸] اما شاید تا چهار ساعت هم طول بکشد.[۲۹] دیگر علائم رایج عبارت است از: احساس خستگی، سردرد، صحبت کردن به سختی، و رفتار غیرعادی.[۲۹] روانپریشی بعد از یک حمله معمولاً رایج است، که در ۶ تا ۱۰٪ افراد روی میدهد.[۳۰] افراد اغلب به خاطر نمیآورند در این مدت زمان چه اتفاقی افتادهاست.[۲۹] ضعف موضعی، که با نام فلج تاد شناخته میشود، نیز ممکن است در یک حمله موضعی روی دهد. وقتی این حمله روی میدهد، معمولاً از چند ثانیه تا چند دقیقه طول میکشد، اما به ندرت یک یا دو روز طول ادامه دارد.
روانی-اجتماعی
صرع میتواند اثرات مضری روی رفاه روانی-اجتماعی داشته باشد.[۱۶] این اثرات احتمالاً شامل انزوای اجتماعی، بدنام شدن، یا ناتوانی است.[۱۶] این اثرات ممکن است منجر به عملکرد تحصیلی ضعیفتر و مشکلات شغلی وخیمتر شود.[۱۶] سختیهای یادگیری در آنهایی که چنین شرایطی دارند رایج است، مخصوصاً میان کودکان مبتلا به صرع.[۱۶] بدنامی صرع همچنین میتواند خانوادههای افراد مبتلا به صرع را نیز تحت تأثیر قرار دهد.[۳]
اختلالات خاصی در افراد مبتلا به صرع بیشتر روی میدهد، که تا حدودی به سندرم صرع موجود دارد. این اختلالات شامل عبارتند از: اختلال افسردگی اساسی، اختلال اضطراب و میگرن.[۳۲] اختلال کمتوجهی - بیشفعالی کودکان مبتلا به صرع را سه تا پنج برابر بیشتر از کودکان عادی در جامعه عمومی تحت تأثیر قرار میدهد.[۳۳] ADHD و صرع پیامدهای قابل توجهی روی رشد رفتاری، یادگیری و اجتماعی کودک دارند.[۳۴] صرع همچنین در افراد مبتلا به درخودماندگی رایج تر است.
عوامل
صرع تنها یک بیماری نیست بلکه یک نشانه بیماری است که میتواند بر اثر اختلالات متعددی به وجود آید.[۱۶] تشنجها خود به خود و بدون علت خاصی مانند بیماری شدید اتفاق میافتند.[۶] علت اصلی رخ دادن صرع میتواند عوامل ژنتیکی یا مشکلات ساختاری یا متابولیک باشد، این در حالی است که در ۶۰٪[۳][۱۶] موارد، علت آن نامشخص است.[۳۶] شرایط بیماری ژنتیکی، بیماری مادرزادی و اختلال رشد در افراد جوان شایع است، این در حالی است که تومور مغزی و سکته مغزی در افراد مسن رایج است.[۱۶] تشنجها همچنین میتوانند بر اثر مشکلات بهداشتی دیگر رخ دهند؛[۲۱] اگر آنها به علت خاصی مانند سکته، صدمه به سر، خوردن مواد سمی یا مشکلات متابولیک رخ دهند، به جای صرع به آنها تشنج علامتی حاد گفته میشود و در دستهبندی بالاتر اختلالات مرتبط با تشنج قرار میگیرند.[۶][۳۷] اکثر عوامل تشنج علامتی حاد باعث به وجود آمدن تشنجهای بعدی میشوند که به آنها صرع ثانویه گفته میشود.
علائم ژنتیکی
محققان معتقدند ژنتیک، چه بهطور مستقیم و چه غیرمستقیم در اکثر موارد صرع نقش دارد.[۳۸] بعضی از موارد صرع به دلیل بیماری تک ژنی (۱–۲٪) است، اکثر آنها به دلیل تعامل ژنهای چندگانه و عوامل محیطی هستند.[۳۸] این بیماریهای تک ژنی، با بیش از ۲۰۰ مورد در تمام موارد صرع ذکر شده، بسیار نادر هستند.[۳۹] برخی از این ژنها بر کانالهای یونی، آنزیمها، گیرندههای گابا و گیرنده متصل به پروتئین جی تأثیر میگذارند.[۲۳] در دوقلوها، اگر یکی از آنها دچار این بیماری شود، احتمال آنکه نفر دیگر نیز به این بیماری دچار شود ۶۰–۵۰درصد است.[۳۸] در دوقلوهای ناهمسان این احتمال ۱۵درصد است.[۳۸] این احتمال در این افرادی بیشتر تشنج عمومی است تا تشنج موضعی.[۳۸] اگر هر دوی این دوقلوها دچار این بیماری باشند، در اکثر مواقع (۹۰–۷۰درصد) آنها دارای سندرمهای صرعی یکسان هستند.[۳۸] احتمال بروز صرع در اقوام درجه اول فردی که دچار این بیماری است پنج برابر افراد دیگر است.[۴۰] بین ۱ تا ۱۰ درصد با نشانگان داون و ۹۰ درصد سندروم آنجلمن دارای صرع هستند.
علائم ثانویه
صرع ممکن است بر اثر شرایط دیگر از جمله: تومور، سکته مغزی، تروما به سر، عفونت سیستم عصبی مرکزی، اختلالات ژنتیکی و نیز بر اثر آسیب به مغز در هنگام تولد رخ دهد.[۳][۲۱] از بین افرادی که تومور مغزی دارند، تقریباً ۳۰ درصد دچار صرع هستند که این تعداد در حدود ۴ درصد موارد صرع را شامل میشود. احتمال بروز صرع در مواردی که تومور در لوب گیجگاهی قرار دارد و در افراد دارای سرعت رشد اندک تومور، بیشتر است.[۴۰] احتمال به وجود آمدن ضایعات تودهای دیگر نظیر ضایعه شریانی مغزی و همانژیوم کاورنوی سیستم عصبی مرکزی ۴۰–۶۰ درصد در افرادی است که سکته مغزی داشتهاند[۴۰] و ۴–۲ درصد موارد صرع را به خود اختصاص میدهد.[۴۰] در انگلیس، سکته مغزی ۱۵ درصد موارد را به خود اختصاص میدهد،[۱۶] این در حالی است که این رقم در سالمندان ۳۰ درصد است.[۴۰] محققان بر این باورند که ۶ تا ۲۰ درصد موارد صرع بر اثر تروما به سر است.[۴۰]آسیب ملایم به مغز باعث دوبرابر شدن احتمال به وجود آمدن صرع میشود، این در حالی است که آسیب شدید به مغز باعث هفت برابر شدن احتمال به وجود آمدن صرع میشود.[۴۰] این احتمال در افرادی که گلوله به سرشان اصابت کرده، در حدود ۵۰ درصد است.[۴۰] احتمال به وجود آمدن صرع بعد از مننژیت کمتر از ۱۰ درصد است؛ این بیماری بهطور معمول باعث به وجود آمدن تشنج در زمان ابتلا به این بیماری میشود.[۴۰] در التهاب تبخال مغزی، احتمال تشنج حدود ۵۰ درصد است؛[۴۰] و باعث افزایش احتمال صرع در آینده (تا ۲۵ درصد) میشود.[۴۱][۴۲] ابتلا به تنیا سولیوم، که میتواند به سیستی سرکوزیس منجر شود، عامل بیش از نیمی از موارد صرع در مناطقی است که در آن موارد انگل رایج است.[۴۰] صرع ممکن است بعد از عفونتهای مغزی دیگر نظیر مالاریا، توکسوپلاسموز و توکسوکاریازیس رخ دهد.[۴۰] خطرات دیگر شامل بیماری آلزایمر، فلج چندگانه، توبروز اسکلروزیس و التهاب خودایمنی مغز میباشد.[۴۰] واکسن زدن باعث افزایش احتمال ابتلا به صرع نمیشود.[۴۰] سوءتغذیه یک عامل ریسک است که اغلب در کشورهای در حال توسعه مشاهده میشود، این در حالی است که مشخص نیست آیا این عامل علت مستقیم صرع است یا با آن ارتباط دارد.
نشانهها
چندین نشانه صرع وجود دارد که بر اساس سن شروع گروهبندی میشوند: دوره نوزادی، کودکی، بزرگسالی و موارد بدون ارتباط سنی چشمگیر.[۲۱] علاوه بر این، گروههایی وجود دارد که دارای ترکیبی از این نشانهها هستند، برخی از این نشانهها بر اثر دلایل ساختاری با متابولیک خاص و برخی بدون هیچ دلیل خاصی هستند.[۲۱] توانایی محققان در گروهبندی یک نوع صرع به سندرمهای خاص بیشتر در رابـ ـطه با کودکان اتفاق میافتد.[۳۷] برخی از انواع آن عبارت است از: صرع رولاندیک خوشخیم (۲٫۸ در هر ۱۰۰۰۰۰نفر)، صرع غائب دوران کودکی (۰٫۸ در هر ۱۰۰۰۰۰ نفر) و صرع میوکلونیک نوجوانی (۰٫۷ در هر ۱۰۰۰۰۰ نفر).[۳۷] تشنج ناشی از تب و تشنجهای نوزادی خوشخیم صرع محسوب نمیشوند.[۲۱]
سازوکار
بهطور معمول فعالیت الکتریکی مغز همزمان اتفاق نمیافتد.[۱۷] در تشنجهای صرعی، بر اثر مشکلات ساختاری با عملکردی مغز،[۳] گروهی از نرونها بهطور غیرطبیعی، بیش از حد[۱۶] و هماهنگ فعالیت میکنند.[۱۷] این امر منجر به موجی از دپولاریزاسیون میشود که به جابجایی دپلاریزان حملهای معروف است.[۴۳] بهطور معمول، پس از شروع به فعالیت کردن نورون برانگیخته، برای مدتی در برابر فعالیت مقاومت میکند.[۱۷] علت آن تأثیر نورونهای مهاری، تغییرات الکتریکی در نورون برانگیخته و اثرات منفی آدنوزین میباشد.[۱۷] در صرع، مقاومت نرونهای برانگیخته در برابر فعالیت در طول این دوره کاهش پیدا میکند.[۱۷] این امر باعث تغییر در کانال یون یا باعث عمل نکردن صحیح نرونهای مهاری میشود. بعد از آن، مناطق خاصی به وجود میآیند، که به آنها «کانون تشنج» گفته میشود، و ممکن است باعث گسترش تشنج شوند.[۱۷] سازوکار دیگر صرع میتواند تنظیم افزایشی مدارهای تشویق یا تنظیم کاهشی مدارهای مهار بعد از ضربه به مغز باشد.[۱۷][۴۴] این صرعهای ثانویه در طول فرآیندی به نام روند ایجاد تشنج رخ میدهند.[۱۷][۴۴] ناتوانی سد خونی مغزی نیز ممکن است یک مکانیزم علی باشد زیرا ممکن است اجازه دهد مواد از خون وارد مغز شوند.[۴۵] تشنجهای فوکال در یکی از نیمکره مغزی هنگامی که تشنجهای عمومی در هر دو نمکره شروع میشود.[۲۱] برخی از تشنجها ممکن است باعث تغییر ساختار مغز شود، این در حالی است که تشنجهای دیگر اثر اندکی بر مغز میگذارند.[۴۶]گلیوز، خیز مغذی و فرسایش برخی از قسمتهای مغز به صرع ربط داده میشود اما مشخص نیست صرع باعث این تغییرات میشود یا این تغییرات باعث به وجود آمدن صرع میشود.[
EEG میتواند به تعیین محل تشنج صرعی کمک کند.
تشخیص صرع بهطور کلی بر اساس توصیف تشنجها و اتفاقات جانبی میباشد.[۱۶] الکتروانسفالوگرافی و تصویربرداری از سیستم عصبی نیز بخشی از عملیات تشخیصی است.[۱۶] همواره پیدا کردن سندروم صرعی خاص امکانپذیر نیست.[۱۶] تست نوار مغز طولانی مدت همراه با ویدئو نیز ممکن است در برخی موارد مفید باشد
تعریف
صرع در عمل به عنوان دو یا چند تشنج صرعی تعریف میشود که فاصله آنها ۲۴ ساعت است و دلیل خاصی ندارد؛ این درحالی است که حمله صرعی به عنوان نشانه یا عاملی تعریف میشود که بر اثر فعالیت الکتریکی غیرعادی مغز به وجود میآید.[۶] حمله صرعی همچنین میتواند به عنوان اختلالی در نظر گرفته شود که در آن فرد حداقل یک تشنج صرعی داشته و احتمال افزایش این تشنجها وجود دارد.[۶]لیگ بینالمللی ضد صرع و دفتر بینالمللی صرع، همکاران سازمان بهداشت جهانی در ارزیابی سال ۲۰۰۵ خود صرع را به عنوان «اختلال مغز که به وسیله در معرض قرارگیری همیشگی در برابر به وجود آمدن تشنجهای صرعی و پیامدهای زیست شناختی، شناختی، روانشناختی و اجتماعی این شرایط توصیف میشود. تعریف صرع نیازمند رخ دادن حداقل یک تشنج است.»[۴۸][۴۹]
طبقهبندی
افرادی که دچار تشنج میشوند را میتوان بر اساس نوع تشنج، عامل تشنج، سندرم صرع و اتفاقات رخ داده هنگام و حوالی رخ دادن صرع دستهبندی کرد. نوع تشنج را میتوان براساس اینکه منشأ صرع درون مغز محلی (تشنج فوکال) یا توزیع شدهاست (تشنج کلی) طبقهبندی کرد.[۲۱] تشنجهای کلی بر اساس تأثیر بدن طبقهبندی میشود و شامل موارد زیر است: تشنجهای تونیک-کلونیک (صرع همراه با تشنج و ش)، تشنج غائب (تشنج ابسنس صرع کوچک)، نوع تشنج، تشنج تونیک و تشنج عضلات.[۲۱][۵۰] نوع برخی از تشنجها مانند گرفتگی عضلات نامشخص است.[۲۱]
تشنجهای فوکال (که قبلاً به عنوان تشنجهای منطقهای شناخته میشدند[۱۶]) به تشنجهای تشنج جزئی ساده و تشنج جزئی پیچیده تقسیم میشوند.[۲۱] این تقسیمبندی دیگر توصیه نمیشود و در عوض ترجیح داده میشود آنچه که طول تشنج رخ میدهد توصیف شود.
