متون و دلنوشته‌ها دلِ ویرانه

[MAHSHID SHAKIBAEI]

آنگاه، کسی نیست که سنگی بیندازد جلوی جویبار چشمانم!
من، منی که روزی از همه‌ی دنیا شاداب‌تر بودم حال اینطور غمگین گشته‌ام…!
منی که روزی از ته قلبم قهقهه می‌زدم، حال قهقهه‌هایم را در سلولِ خاطرات از یاد برده محبوس کرده‌ام…!
امان از اویی که شکست مرا…!
امان از اویی که لبخند را با پاک از زندگیم!
اویی که چشمان شادابم را برای همیشه آغشته به محنت کرد…!
​

 

[MAHSHID SHAKIBAEI]

اما، مقصر تمام این‌ها من بودم!
مقصر شکسته شدنم من بودم.
تقصیر کارِ کشتنِ خودم منی بودم که جلوی اون اشک ریختم…!
جلوی او غرورم را با پتک احساساتم متلاشی کردم!
تقصیر خودم بود…!
او هم، کم نذاشت برایم.
گذاشت و رفت!
گفت دروغ می‌گویم…!​