#اروس (به یونانی: Ἔρως) (به انگلیسی: Eros) در #اسطوره‌های‌یونان خدای عشق بود. رومی‌ها او را #آمور (عشق) یا #کوپیدو (شوق) می‌خواندند. واژهٔ اروس نخستین بار از #افلاطون شنیده شد؛ به معنی شوق و دلتنگی عاشقانهٔ روح برای برگشتن به اصل خود.
به روایت هزیود، #اروس در آغاز زمان، پس از #خائوس (خلاء) و همراه #تارتاروس و #گایا زاییده شد. #اروس بود که سبب ازدواج پدر و مادر اولیه، یعنی #اورانوس و #گایا شد و...
لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.
طبق روایتی دیگر، #اروس خدای بسیار جوان‌تری است و پسر #آفرودیته و معشوقش #آرس به شمار می‌آید. مطابق این روایت اروس در هنر و ادبیات کلاسیک به هیئت مردی نیرومند، زیبا و پهلوان تصویر شده‌است. #اروس خدای عشق در کمین است تا هر کس خیال گذشتن از دنیا را داشت او را با تیر بزند و عاشقش کند.
در دوره‌های هلنی، که عشق در هنر و ادبیات جنبه‌های رمانتیک‌تری یافت، رفته‌رفته #اروس را کودک یا نوزاد بالداری، که تیردانی پر از تیر دارد، در نظر گرفته‌اند؛ حتی بعضی او را جمع تصور کرده‌اند و #اروتس خوانده‌اند. زیرا شور و سوداهایی که او مظهر آنها بود، چندگانه به نظر می‌رسید. رفته رفته این تصور قوت گرفت که تیرهای او سر طلایی‌اند و اگر به قربانیان اصابت کنند، سبب ایجاد میل آتشین در آنها می‌شوند؛ بعضی دیگر از جنس سرب هستند و اگر به کسی اصابت کنند، سبب می‌شوند که عاشق از دلباختهٔ خود روی بگرداند. به این ترتیب اروس هم عشق برمی‌انگیخت و هم جفا.
