نقد نقد فیلم Mad God | یک انیمیشن استاپ‌موشنِ ترسناک

Reyhaneh.NF · 12/7/22

خدای دیوانه یک انیمیشنِ بدون دیالوگ از آقای فیل تیپت، بزرگ‌ترین اسطوره‌ی زنده‌ی تکنیکِ استاپ‌موشن است که بیننده را به سفری ۸۰ دقیقه‌ای درسراسر یک دنیای جهنمی اما مسحورکننده می‌بَرد.

*خواندن این نقد و یا تماشای این فیلم، به دلیل تداعی صحنه‌های دلهره‌آور، توجه خاصی می‌طلبد!*

Reyhaneh.NF · 12/7/22

لحظه‌ی بسیار گذرایی در مد مکس: جاده‌ی خشمِ جُرج میلر وجود دارد که شاید دریچه‌ی خوبی برای فهمیدنِ اینکه خدای دیوانه چگونه فیلمی است باشد: دارودسته‌ی فیوریوسا شبانه مشغولِ عبور از یک باتلاق هستند که چشمشان در سکوت به افرادِ مرموزی می‌خورد که بدنشان با پَر کلاغ پوشیده شده است و با دست و پاهای بلندِ چوبی راه می‌روند. فیلم از توضیحِ اینکه آن‌ها چه کسانی هستند، اینجا چه کار می‌کنند و چرا به این شکل و قیافه درآمده‌اند، پرهیز می‌کند. هیچکدام از کاراکترها رو به مکس (به‌عنوان نماینده‌ی مخاطبان در دنیای فیلم) نمی‌کند تا محتوای ویکیپدیای این قبیله را برای او (و ما) روخوانی کند. درواقع، آن‌ها هم به اندازه‌ی ما از مواجه با این صحنه سردرگم هستند. در نتیجه‌ی آن فیلمساز موفق به برانگیختنِ احساس...

Reyhaneh.NF · 12/7/22

در حینِ تماشای خدای دیوانه یک ایده برای شروعِ نقدِ آن به ذهنم خطور کرد: با خودم قرار گذاشتم فیلم را مجددا همراه‌با قلم و کاغذ تماشا کنم و تعداد جانوران و لوکیشن‌های کاملا جدیدی را که سلسله‌وار در طولِ فیلم بدون هرگونه توضیحِ اضافه‌ای به نمایش درمی‌آیند حساب کنم؛ تا شاید ازطریق فراهم کردنِ آمار دقیق بتوانم گرسنگیِ این فیلم برای تنوعِ بصری و تعهدِ خستگی‌ناپذیرش به بمبارانِ بی‌امانِ عنبیه‌ی مخاطب با تمامِ نیروی زرادخانه‌ی نوآوری‌اش را ثابت کنم. اما مدتِ کوتاهی نگذشت که به بیهودگیِ کارم پی بُردم: چون بدون اغراق تک‌تکِ سکانس‌های مُتراکمِ این فیلم و حتی بعضی‌وقت‌ها تک‌تکِ پلان‌هایش معرفی‌کننده‌ی یک جانور، سناریو یا لوکیشنِ کاملا جدید هستند؛ پیش از اینکه فرصتِ پردازش کردنِ یکی از آن‌ها را داشته...

Reyhaneh.NF · 12/7/22

نتیجه فیلمی است که گویی از پرسیدنِ یک سؤالِ ممنوعه متولد شده است: چه می‌شد اگر دیوید لینچ، گیرمو دل‌تورو، دیوید کراننبرگ و تیم برتون با وام‌گیری از نقاشی‌های هیرونیموس بوش برای ساختِ ۲۰۰۱: یک اُدیسه‌ی فضاییِ خودشان همکاری می‌کردند؟ پاسخ کابوسِ مریضی است که چشمِ انسان برای هضمِ آن تکامل نیافته است و باید با برچسبِ قرمزِ دُرشتی که عوارضِ جانبی‌اش را هشدار می‌دهد عرضه شود: خطرِ اُوردز کردن با میزانِ غیرقابل‌اندازه‌گیری و فیلترنشده‌ای از چشم‌اندازِ یک هنرمندِ منحصربه‌فرد در شخصی‌ترین، نیهیلیستی‌ترین و سرکش‌ترین حالتِ ممکن.

او کسی است که شاید اسمش را نشنیده باشید، اما درصورتی که از طرفدارانِ فیلم‌های علمی‌تخیلی، فانتزی یا اکشنِ دهه‌ی ۷۰ تا دهه‌ی ۹۰ باشید، حتما با آثارِ جریان‌سازِ او آشنا...

Reyhaneh.NF · 12/7/22

گرچه تیپت کار روی خدای دیوانه را به‌عنوانِ پروژه‌ی رویاهای خودش در سال ۱۹۹۰ آغاز کرد، اما به علتِ تعهدی که کار روی پارک ژوراسیک طلب می‌کرد، آن را نیمه‌کاره رها کرد؛ مخصوصا باتوجه‌به اینکه پارک ژوراسیک چنان نقطه‌ی عطفی برای جلوه‌های ویژه‌ی کامپیوتری بود که او به این نتیجه رسید تکنیک‌ِ استاپ‌موشنی که با آن می‌خواست خدای دیوانه را بسازد یک‌شبه منسوخ شده است. تا اینکه حدود بیست سال بعد درحالی‌که چندتا از آرتیست‌ها و شاگردانِ تیپت مشغول تمیز کردنِ انباریِ استودیوی او بودند اتفاقی با فوتیج‌ها، عروسک‌ها و ماکت‌هایِ ابتداییِ این پروژه مواجه شدند. آن‌ها به‌عنوانِ نسل جدید آرتیست‌هایی که اکثرا براساس کامپیوتر تربیت شده بودند، برای فراگیری دانشِ تیپت بی‌تابی می‌کردند و درنتیجه او را برای احیای این...

Reyhaneh.NF · 12/7/22

این پروژه اما نه‌تنها آن‌قدر تجربه‌گرایانه، ساختارشکنانه و غیرتجاری است که سرمایه‌اش را فقط ازطریقِ کیک‌استارتر می‌توانست تأمین کند، بلکه آن‌قدر جاه‌طلبانه است که کمک‌های مردمی برای تکمیلِ آن کفایت نمی‌کرد و نیازمندِ کارِ بدون‌ِ چشمداشتِ آرتیست‌های حرفه‌ای، دوستان، دانشجوها و دانش‌آموزانِ دبیرستانیِ داوطلب بود. برای مثال ساخت یکی لوکیشن‌های پُرجزییاتِ فیلم (میدان نبردی که انبوهِ جنازه‌های ذوب‌شده‌ی درهم‌آمیخته‌ی سربازان روی هم انباشته شده‌اند) برای تیمی از کمک‌رسانان که عصرها و آخرهفته‌ها روی آن کار می‌کردند، سه سال به طول انجامید. فیلم که با نقل‌قولی از یکی از کتاب‌های تورات در عهد عتیق آغاز می‌شود ("شما را به خاطر گناهانتان هفت بار عذاب خواهم کرد و گوشتِ پسران و دخترانِ خود را خواهید...

Reyhaneh.NF · 12/7/22

آخرالزمانی پُر از جانورانِ رادیواکتیوی کریه‌‌منظری که همه به‌عنوانِ برده‌ی اراده‌ی کور، سمج و شیطانی‌شان که با گرسنگی سیری‌ناپذیرش تعریف می‌شود، یا با تغذیه از کوچک‌تر از خودشان زندگیِ رنجورشان را تداوم می‌بخشند یا با جویده شدن لابه‌لای آرواره‌های بزرگ‌تر از خودشان به سرانجامِ دردناکی می‌رسند؛ اراده‌ای که حتی به خودش هم رحم نمی‌کند؛ خودِ زندگی، زندگی را برای تبدیل کردنِ آن به چیزی برای بلعیدن و دوام آوردن بی‌ارزش می‌کند. یاد توصیفِ تالکین از موردور اُفتادم که می‌گفت: «اینجا نه نشانی از بهار بود و نه نشانی از تابستان. اینجا هیچ چیزی نمی‌زیست، حتی گیاهانِ جُذام‌گرفته‌ای که از پوسیدگی‌ها تغذیه می‌کنند. آبگیرهای تشنه، انباشته از خاکستر و گِل‌های خزنده بود، و به‌شکلی تهوع‌آور سفید و خاکستری،...

Reyhaneh.NF · 12/7/22

همه‌چیز به‌طرز بی‌ملاحظه‌ای با هدفِ حمله‌ی مستقیم به حواسِ دیداری و شنیداریِ بیننده طراحی شده است. و درست درحالی که به نظر می‌رسد به کفِ جهنم رسیده‌ایم، درست درحالی‌که به نظر می‌رسد هیچ اِکوسیستمِ دیگری فراتر از قبلی باقی نمانده است، هچنان به سقوط‌مان تا جایی که کفِ دنیای قبلی به آسمانِ دنیای بعدی بدل می‌شود ادامه می‌دهیم و در این مسیر از کنار فسیلِ باقی‌مانده از تمدن‌های بیگانه‌ و باستانی بی‌شماری که از خاطره‌ی زمین پاک شده‌اند می‌گذریم. شخصیتِ بی‌نام و ساکتی که او را در این سفر دنبال می‌کنیم، یک کاوشگرِ استیم‌پانکیِ تنومندِ زهواردرفته‌‌ با پالتوی بلندِ چرمی و مجهز به ماسک و کلاه ایمنی است که به وسیله‌ی یک اتاقکِ غواصی به اعماقِ شکمِ زمین نزول می‌کند. پس از اینکه اتاقکِ غواصیِ کاوشگر در...

Reyhaneh.NF · 12/7/22

ظاهرا هدفِ او رسیدن به بُرجی که به‌طور گذرا در آغاز فیلم دیده بودیم و کُشتنِ همان خدای دیوانه‌ای در آن‌جا در قلبِ جهنم و پایینِ نقشه‌ی قاتلِ حکمرانی می‌کند است. یا حداقل این‌طور حدس می‌زنم. چون خدای دیوانه که بدون هرگونه دیالوگ روایت می‌شود، نه درباره‌ی این قهرمان و ماموریتش است، نه علاقه‌ای به فراهم کردنِ علت و منطقِ مشخصی برای رویدادهایش دارد و نه همچون امثال مادرِ دارن آرونوفسکی یک فیلم تمثیلی است. درعوض، تماشای این فیلم همچون شستشو شدن در جریانِ خالص و آزادانه‌ی ناخودآگاهِ فیل تیپت در پُرریخت‌و‌پاش‌ترین شکلِ ممکن است؛ گویی تصاویر سورئالِ این فیلم ترجمه‌ی سینماییِ دیگ جوشانی از بدوی‌ترین، غریزی‌ترین و آشوبناک‌ترین انرژی‌ها و احساسات سرکوب‌شده‌ی او هستند. پس از مدتی باید از تلاش برای...

Reyhaneh.NF · 12/7/22

گرچه بسیاری از تصاویر و استعاره‌های فیلم از کهن‌الگوهای یهودی/مسیحی سرچشمه می‌گیرند (بُرج ابتدای فیلم تداعی‌گر بُرج بابل است؛ شخصیت اصلی مسیح‌وارش با ازخودگذشتگی می‌خواهد بشریت را از خودش نجات بدهد؛ جهان‌بینیِ دوگانهی فیلم مُتشکل از بهشت و جهنم است و هرکدام حکومتِ جداگانه‌ی خودشان را دارند)، اما نقطه‌ی قوتِ فیلم این است که فیلمساز این اسطوره‌های آشنا را صرفا تکرار نمی‌کند، بلکه آن‌ها را برای خلقِ جهانی بی‌تفاوت و پوچ که فاقدِ یک حقیقتِ دلگرم‌کننده‌ی غایی است زیر پا می‌گذارد. در این فیلم هیچ چیزی برای همدلی کردن وجود ندارد؛ هیچ قهرمان یا پایانِ رضایت‌بخشی برای سفرِ کاوشگر وجود ندارد؛ قهرمانش نه یک مسیحای برگزیده‌ی استثنایی با فردیتِ منحصربه‌فردِ خودش که تنها او می‌تواند این مأموریت را به...

نقد نقد فیلم Mad God | یک انیمیشن استاپ‌موشنِ ترسناک

گزینه‌های بیشتر

Reyhaneh.NF

امضا : Reyhaneh.NF

Reyhaneh.NF

امضا : Reyhaneh.NF

Reyhaneh.NF

امضا : Reyhaneh.NF

Reyhaneh.NF

امضا : Reyhaneh.NF

Reyhaneh.NF

امضا : Reyhaneh.NF

Reyhaneh.NF

امضا : Reyhaneh.NF

Reyhaneh.NF

امضا : Reyhaneh.NF

Reyhaneh.NF

امضا : Reyhaneh.NF

Reyhaneh.NF

امضا : Reyhaneh.NF

Reyhaneh.NF

امضا : Reyhaneh.NF

موضوعات مشابه