نقد نقد فیلم Insidious: The Red Door | کارناوال ارواح

[HAKIMEH.MZ]

جاش لمبرت (پاتریک ویلسون) و پسرش دالتون (تای سیمپکینز) برای ساکت کردن شیاطین درون خود یک بار و برای همیشه باید عمیق‌تر از قبل به بُعد تاریک یا همان مبارزه با جهان ارواح بپردازند و با گذشته خانواده خود و انبوهی از وحشت‌های روانی و فیزیکی جدید دیگری که در پشت درب سرخ پنهان شده‌اند روبرو شوند؛ اما سوال اینجاست که آیا اجرای این فرمول پس از نمایش چهار فیلم از فرنچایز «توطئه‌آمیز» تکراری نشده است؟!

اگر پیش از تماشای این اثر با فرنچایز «Insidious» و به خصوص دو قسمت اول آن به کارگردانی جیمز وان آشنا شده باشید، بدون شک می‌دانید که در این آثار ما با یک جهان موازی با دنیای واقعی روبرو هستیم که در آن ارواح شیطانی مختلف منتظر زمانی برای بازگشت به جهان عادی هستند. این جهان موازی با حضور ارواح...​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[HAKIMEH.MZ]

این حرف یعنی اگر سومین و چهارمین فیلم «Insidious» پیش درآمدهایی بودند که فقط به طور گذرا به لامبرت‌ها اشاره می‌کردند، در مقابل قسمت پنجم یا همان «درب قرمز» درست ما را به پایان قسمت دوم این فرنچایز سود‌آور متصل می‌کند. نکته درخور توجه این اثر سینمایی آن است که پاتریک ویلسون به عنوان ستاره این فیلم‌ها، از یک فرصت طلایی استفاده کرده و از Insidious: The Red Door به عنوان اولین پروژه کارگردانی خود بهره برده است. در نهایت این فیلم یک اثر ترسناک روانی است که محور آن درگیری بین پدر و پسر قصه است. این یعنی «درب قرمز» دنباله‌ای است که روی داستان خانواده لمبرت متمرکز می‌شود.

اما ضرب المثلی هست که می‌گوید «هر چیزی پایانی دارد» و اگر از حد خود فراتر بروید، بدانید دچار شکست می‌شوید؛ و فیلم...​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[HAKIMEH.MZ]

اما جامپ‌اسکر‌ها از جایی به بعد تکراری می‌شوند و دیگر آن حس و حال اولین خود را ندارند؛ این یعنی دیگر تکرار یک فرم از نمایش وحشت بیننده را غافلگیر نمی‌کند و وقتی چیزی غیرمنتظره نباشد، واکنش مخاطب نیز منفی خواهد بود. بنابراین، به سادگی هیچ ترس و وحشت واقعی قابل لمس و رو به رشدی در این فیلم وجود ندارد. اما چرا کارگردان و شخصی که خودش استاد بازی در این آثار است این گونه در خلق وحشت لنگ می‌زند؟ من فکر می‌کنم چندین عامل برای این وجود دارد.

به نظر من نخستین عامل اولین کارگردانی پاتریک ویلسون است؛ چرا که او سعی کرده در اولین حضور خود روی صندلی کارگردانی به دنبال پرداخت شخصیت باشد. این شکل از هدایت اغلب و به طور متراکم به معنای حضور دیالوگ‌های فراوان یا حتی حضور صحنه‌هایی است که در اتاق...​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.