نقد نقد فیلم روزهای عالی (Perfect Days) | داستان توکیوی خالق پاریس تگزاس

[Hope]

نقد فیلم روزهای عالی (Perfect Days) | داستان توکیوی خالق پاریس تگزاس​

سخت نیست که روزهای عالی را بهترین فیلمِ بلند داستانیِ ویم وندرس در قرن بیست‌و‌یک بدانیم؛ اما دشوار است که آن را دستاوردی اصیل و باهویت در «سینمای آهسته» تلقی کنیم.
فیلم «روزهای عالی» به گونه‌ی مشخصی متعلق است که از آن با عنوان سینمای آهسته (Slow Cinema) یا سینمای تعمقی (Contemplative Cinema) یاد می‌کنند. پل شریدر، در کتاب سال ۱۹۷۲ خود با عنوان «Transcendental Style in Film»، این نوع از فیلمسازی را، «سینمای متعالی»...​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Hope]

شریدر در ادامه‌ی عنوان کتابش، از سه فیلمساز اسم برده است: «ازو، برسون و دریر.» نخستینِ این اسامی یعنی یاسوجیرو ازو، به بحثِ فعلی ما ربط بیشتری دارد. ازو، یکی از برجسته‌ترین سبک‌ها را در میان تمام فیلمسازان تاریخ سینما دارد. همه‌چیز در سینمای ازو، کنترل‌شده و هدفمند است. ترکیب‌بندی بی‎‌نقص نماها در نسبت با خطوط و چارچوب‌های فضای داخلی خانه‌های قدیمی ژاپنی تنظیم می‌شود، محل قرارگیری دوربین، با سطح نگاه کسی که روی زمین نشسته باشد، متناسب است و در نتیجه‌ی همین انتخاب، زوایای دوربین، عموما لو-انگل هستند، دوربین -جز در آثار مقطع ابتدایی کارنامه‌ی او- مطلقا حرکتی ندارد، اندازه‌ی نماها، غالبا لانگ و مدیوم یا مدیوم-کلوز است و اجرای کنترل‌شده‌ی بازیگران، از اغراق‌های بیش از حد نمایشی،...​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.