مباحث متفرقه مسیر پر فراز و نشیب نمایشنامه ها در قرن بیستم

[Armita.sh]

تئاتر بریتانیا در قرن بیستم در دوبلین، پایتخت ایرلند، و با شکل گیری «بنیاد تئاتر ادبی ایرلند» آغاز شد. هدف این بنیاد، ایجاد فرصتی برای هنرمندان سلتیک و ایرلندی بود که بتوانند آثاری خلق کنند که به گفته ی خودشان، «عواطف عمیق ایرلند را به روی صحنه می آورد». در انگلستان، تئاتر و نمایش های گذشته، با بازیگران و کارگردانانی جایگزین می شد که قصد داشتند از طریق جذب مخاطبین جوان تر و حساس تر به موضوعات اجتماعی و سیاسی، اصلاحاتی پایه ای را در هنر سرزمین خود به وجود آورند.

شخصیت ها در نمایشنامه های نویسندگانی چون «جورج برنارد شاو»، «ویلیام سامرست موآم» و «جان گالزوورثی»، نمونه ای از همین مخاطبین جدید بودند، کاراکترهای نمایشنامه های سابق را به هجو می کشیدند، و استانداردها و...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Armita.sh]

در اوایل قرن بیستم و در اغلب کشورهای اروپایی، تمایزی میان نمایش های ساده و خیابانی با آثار جدی تر به وجود آمد. تئاتر West End که مشهورترین محل برگزاری نمایش در انگلستان است، همچنان به ساختن تئاترهای کمدی موزیکال ادامه می داد، در حالی که تئاترهای کوچک تر و هنرمندان ایرلندی، مسیر جدیدی را برای خود برگزیده بودند. این مسیر جدید، سیاسی، طنزآمیز و عصیان گرانه بود.

موضوعات رایج و مشترک در تئاتر اوایل قرن بیستم، تم های سیاسی داشتند، مشکلات و شورش های کارگران علیه حکومت را به تصویر می کشیدند و با نگاهی فلسفی، سوالاتی را درباره ی زندگی و هستی انسان مطرح می کردند. این آثار، به کاوش در شرایط حاکم بر اقتصاد (کارخانه ها)، ایدئولوژی های سیاسی جدید (سوسیالیسم)، و رشد و ترقی بخشی مورد ستم و سرکوب شده در...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Armita.sh]

واقع گرایی و اسطوره​

«زیگموند فروید»، الهام بخش علاقه ای جدید به اسطوره ها و رویاها شد و نمایشنامه نویسان، از پژوهش های او در عرصه ی «روانکاوی»، استفاده های زیادی کردند. فروید همراه با «کارل گوستاو یونگ»، به دو روانپزشکی تبدیل شدند که بیشترین تأثیر را در استفاده ی نمایشنامه نویسان از اسطوره ها در آثارشان داشتند. این موضوع سبب شد که نمایشنامه نویسان بتوانند محدوده ی واقع گرایی را افزایش دهند. همزمان با این که نمایشنامه نویسان شروع به استفاده از اسطوره ها در آثار خود کردند، نوعی شاعرانه از واقع گرایی به وجود آمد. این گونه از رئالیسم، تحت تأثیر نظریه ی یونگ در رابطه با «ناخودآگاه جمعی»، با حقایقی سر و کار داشت که در میان تمام انسان ها مشترک...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Armita.sh]

رئالیسم شاعرانه​

بخش عمده ی آثار واقع گرای شاعرانه ای که در اوایل قرن بیستم به رشته ی تحریر درآمد، زندگی روستاییان ایرلند را به تصویر می کشید. تصاویری که از زندگی روستاییان ارائه می شد، اغلب ناخوشایند بود و واکنش منفی مخاطبین را در پی داشت. بسیاری از نمایشنامه هایی که از رئالیسم شاعرانه استفاده می کنند، اغلب به موضوعاتی نه چندان خوشایند می پردازند، همچون به قتل رساندن یک نوزاد برای «اثبات» عشق! این نمایشنامه ها، از اسطوره ها به عنوان جایگزینی برای زندگی واقعی استفاده می کردند تا به مخاطبین اجازه دهند این داستان های ناخوشایند را بدون این که کاملا در آن درگیر شوند، تجربه کنند.

 

[Armita.sh]

زنان​

زنان در نمایشنامه های قرن بیستم، از شخصیت هایی مغلوب و منفعل، به کاراکترهایی قدرتمند و مستقل تبدیل شدند. بسیاری از شخصیت های زن در این آثار، نظرات نویسنده درباره ی زنان و جایگاه آن ها در جامعه را به تصویر می کشیدند اما با گذر زمان، این شخصیت ها قدرتی تازه پیدا کردند. «جورج برنارد شاو» به یکی از اولین نمایشنامه نویسان انگلیسی تبدیل شد که از تأثیرات «هنریک ایبسن» پیروی کرد و نقش هایی مطابق با واقعیت زندگی زنان در جامعه را به وجود آورد. آثاری همچون «پیشه ی خانم وارن»، «سرگرد باربارا» و «پیگمالیون»، همگی شخصیت های زن قدرتمندی دارند. زنان اولین بار در سال 1918 فرصت رأی دادن پیدا کردند. مدتی بعد، هم شخصیت های زن و هم مرد،...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Armita.sh]

تئاتر سیاسی و جنگ​

تئاتر سیاسی، از نمایش استفاده می کند تا نشان دهد چگونه یک نظام اجتماعی یا سیاسی، قدرت خود را به کار می گیرد تا به اجبار خود را «نماینده ی» همه ی گروه های اجتماعی معرفی کند. این دسته از آثار، اغلب سعی می کنند قدرت سیاست را از طریق تبعیض های غیرانسانی و محدودکننده نشان دهند. پروپاگاندا یا تبلیغات سیاسی، نقشی بسیار مهم در تئاتر سیاسی ایفا می کرد، چه در حمایت از جنگ و چه در مخالفت با رویه های سیاسی مختلف. همانطور که گفته شد، دو جنگ جهانی نیز بر تئاتر در قرن بیستم کاملا تأثیرگذار بودند. آشفتگی و آشوب های قبل از جنگ جهانی اول، باعث شکل گیری جنبش «دادا» شد و در همان برهه، «سوررئالیسم» و «اکسپرسیونیسم» به وجود آمدند.

 

[Armita.sh]

واقع گرایی​

رئالیسم در تئاتر، تلاشی برای مشاهده ی مستقیم و بی واسطه ی رفتارهای انسان بود، و کار خود را به عنوان ابزاری برای مفیدتر کردن تئاتر برای جامعه و گرفتن آینه ای در برابر آن آغاز کرد. به خاطر این گرایش به واقعیت های زندگی، نمایشنامه نویسان شروع به استفاده از محیط ها و شخصیت های معاصر و منطبق با زمانه کردند. در حالی که نمایشنامه ها در گذشته، اغلب، شخصیت های اسطوره ای و کلیشه های رایج را به کار می گرفتند، این گرایش جدید در تئاتر باعث شد طبقه ی پایین اجتماع، فقیران، و همه ی جنسیت ها و نژادها در نمایش ها سهمی داشته باشند. یکی از تأثیرگذارترین چهره ها در ایجاد و شکوفایی این سبک در تئاتر، نمایشنامه نویس مشهور نروژی، «هنریک ایبسن» بود...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Armita.sh]

واقع گرایی اجتماعی​

رئالیسم اجتماعی در نمایشنامه هایی مورد توجه قرار گرفت که در طول دهه ی 1930 میلادی نوشته شدند. این نوع از واقع گرایی، رگه هایی سیاسی در خود داشت چرا که جهان، درگیر رکودی بزرگ شده بود. این نمایشنامه ها، تصویری بی پرده و خشن را از فقر در مناطق روستایی ارائه می کردند. هدف تئاتر به تدریج، نشان دادن معایب سرمایه داریِ مهار نشده و مشکلات اقتصادی ناشی از آن به حکومت ها شد. «جورج برنارد شاو» از جمله چهره های برجسته ای بود که در رشد و ترویج این نگرش و هدف در تئاتر، مشارکت های زیادی کرد.

لندن- ساعت 11:15 شب. جریان سیل آسای باران تابستانی. صدای بوق خشم آلود تاکسی ها از هر طرف شنیده می شود. عابران برای یافتن پناهگاه به زیر...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Armita.sh]

تئاتر ابزورد​

اینگونه از نمایش ها، آثاری اگزیستانسیالیستی بودند که شیوه ای مشخص از درک و جهان بینی را نسبت به تمام قراردادهای انتزاعیِ گذشته ارجح می دانستند. این دسته از آثار همچنین، نمایش هایی شاعرانه برای بیان سرگشتگی ها و تناقض های زندگی انسان به شکلی جدید بودند. زبان در تئاتر ابزورد، به طور کلی اهمیت گذشته را از دست داد. طبق نظر برخی منتقدین تئاتر، «سمبولیسم»، «دادائیسم»، «سوررئالیسم» و «اکسپرسیونیسم» همگی می توانند در این دسته طبقه بندی شوند.

 

[Armita.sh]

دادائیسم​

دادائیسم یا دادا، واکنشی به جنگ جهانی اول بود. دادائیسم مانند بسیاری از جنبش ها، در نویسندگی، نقاشی، شعر و همینطور تئاتر خود را بیان می کرد. بسیاری از دادائیست ها، مانیفست هایی می نوشتند و باورهایشان را تشریح می کردند. آن ها از استعمار و ملی گرایی به شدت انتقاد می کردند و سعی داشتند نقطه ی مقابل معیارهای زیبایی شناختی و ارزش های مرسوم جامعه باشند. در واقع آن ها اعتقاد داشتند که هنر دادئیستی هر چه بیشتر به این باورها حمله کند، در هدف خود موفق تر بوده است. دادائیست ها آثارشان را «ضد هنر» می نامیدند. آن ها ارزش های جامعه را پس می زدند و همه چیز را واژگون به تصویر می کشیدند.