نقد نقد فیلم فضانورد (Spaceman) | آدام سندلر در فیلمی علمی تخیلی

[Roshanak_QW]

در فیلم فضانورد، آدام سندلر از جو زمین خارج می‌شود و در جلسات مشاوره‌ی یک عنکبوت فضایی شرکت می‌کند! مشکل از جایی آغاز می‌شود که با یک کمدی مواجه نیستیم!
من رمان فضانورد بوهم (Spaceman of Bohemia) یوروسلاو کالفار، نویسنده‌ی جوان اهل جمهوری چک را نخوانده‌ام؛ اما اگر صرفا اقتباس جان رنک را معیار قرار دهیم، در درجه‌ی نخست باید گفت که با قصه‌ی خیلی بدیع یا جالبی طرف نیستیم. سفر بشر به دوردست‌ترین نقاط منظومه یا کهکشان، برای «کشف» راز بزرگ خلقت که ختم شود به «مکاشفه‌ای» درونی در وجود خودش، یکی از آشنا‌ترین دست‌مایه‌های ژانر علمی-تخیلی است و نسخه‌ای که در فیلم «فضانورد» می‌بینیم، جزئیات تمایزبخش لازم را ندارد (مگر در عناصر کاملا سطحی و ظاهری؛ نظیر اینکه به‌جای ابرقدرت‌های سنتی جهان،...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Roshanak_QW]

اگر به متن سر بزنیم، خواهیم دید که فیلمنامه‌ی دی، در وهله‌ی اول، به فقدان ویران‌گر فوریت و پرداخت دراماتیک مبتلا است. در سکانس آغازین فیلم و ازطریق تماس ویدئویی یاکوب با زمین، متوجه می‌شویم که او، شش ماه است که به‌تنهایی، در فضا سفر می‌کند تا از توده‌ی ابرمانند بنفش‌رنگی که «چوپرا» نام گرفته است و از زمین هم می‌شود دیدش، نمونه‌برداری کند و ماهیت آن را تشخیص دهد. این، «خواسته‌» شخصیت است. برای اینکه ما هم بتوانیم به آن اهمیتی بدهیم، لازم است که این خواسته، دراماتیزه شود. برای مثال، «خطر» حاصل از عدم دستیابی قهرمان به...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Roshanak_QW]

اگر فیلمنامه‌ی دی، در صحنه‌های مشترک یاکوب و هانوش، از ایجاد تضاد و کشمکش سربازمی‌زند، در خرده‌پیرنگ روی زمین، برای رسیدن به آن تلاش می‌کند؛ اما شکست می‌خورد. مسئله از جایی آغاز می‌شود که همسر یاکوب یعنی لنکا (با بازی کری مولیگان که هربار دوربین روی چهره‌اش مکث می‌کند، فیلم از وضعیت ملال‌آور همیشگی‌اش فاصله می‌گیرد)، تصمیم گرفته است که در میانه‌ی این مأموریت طولانی، شوهرش را ترک کند. اما رئیس سازمان فضایی جمهوری چک یعنی توما (ایزابلا روسلینی)، اجازه‌ی نمی‌دهد که پیام ویدئویی لنکا به یاکوب برسد؛ چون می‌داند این پیام، وضع روحی مرد را حتی بدتر خواهد کرد...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Roshanak_QW]

حالت چهره‌ی سندلر در اکثر دقایق، بیش از اینکه غمگین یا افسرده باشد، گیج و منگ است! در گفت‌و‌گوهای طولانی‌اش با هانوش و در غیاب پارتنری که بتواند به احساسات‌اش پاسخی بدهد، سرگردان به نظر می‌رسد. طی انفجارهای احساسی یاکوب (مثل جایی که از هانوش می‌خواهد که ترک‌اش نکند)، صدا و نحوه‌ی ادای کلمات‌اش، به کمدیِ ناخواسته نزدیک می‌شود. در دوتایی‌هاش با کری مولیگان -همان تصاویر ذهنی کج و معوج اعصاب‌خردکنی که به‌سختی می‌شود چیزی را داخل‌شان تشخیص داد- هم سرسوزنی شیمی وجود ندارد. آن «جاه‌طلبی» که لنکا، در توصیف یاکوب به کار می‌برد، تضادی مضحک دارد...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.