مطالب ویژه داستان شنیدنی کتایون خسرویار: سرمربی ای که فوتبال دختران را در ایران عادی کرد!

[YGNeae]

همیشه باید برای رسیدن به تغییر و تحولات بزرگ، زمان زیادی صرف کنید. برای همین هم هست که پیشرفت فوتبال زنان در ایران بسیار قابل توجه به نظر می رسد. تغییر و تحولی که به دلیل قرار گرفتن در مسیر صحیح، سرعت بسیار بالایی گرفته است.

این اتفاق توسط خانمی که متولد ایالات متحده آمریکا است و در اوج جوانی قرار دارد، رهبری می شود. کتایون خسرویار، سرمربی تیم ملی زیر 19 ساله های بانوان ایران است و توانسته با اجرای تفکرات و برنامه های قابل تحسینش، آنها را با وجود تمام سختی ها و مشکلات ورزش زنان در...​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[YGNeae]

خسرویار و بازیکنانش جزو معدود بانوانی بودند که دو هفته پیش به صورت گزینشی برای تماشای بازی دوستانه تیم ملی فوتبال مردان ایران مقابل بولیوی دعوت شدند. موردی که نشان از تاثیر این سرمربی جوان روی جامعه و نگاه اجتماعی به فوتبال زنان دارد. با این حال، چند سال پیش چنین رخدادهایی به مخیله کتایون هم خطور نمی کرد.

 

[YGNeae]

حضور در ایران

کتایون در خانواده ای ورزشی بزرگ شده است. پدرش ورزشکار سه گانه و شناگر بوده و کتایون در 17 سالگی توانسته بود در فوتبال از سطح ایالتی به منطقه ای برسد. مسیرش مشخص بود. می خواست بورس تحصیلی مدارس فوتبال بگیرد و به رویایش یعنی بازی در تیم ملی زنان آمریکا برسد.

با این حال، اولین سفر خانوادگی اش به ایران، همه چیز را برایش دستخوش تغییر کرد. او که با موهایی رنگ شده و پیرسینگ ابرو به کشور پدری اش آماده بود، عاشق مهمان نوازی، فرهنگ و صمیمیت مردم ایران شد، ولی در عین حال هیچ گاه از تمرین و حفظ آمادگی دست برنداشت:

"در خانه ما داستان همیشه همین بود: بخور، بخواب، تمرین کن، تکرار! [می خندد] "

در ایران اما فوتسال تنها گزینه در دسترس برای...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[YGNeae]

تغییرات بنیادی

با کمک های فیفا، کتایون فقط وقتی 26 ساله بود، مدرک مربیگری آ را دریافت کرد. در تمام این مدت هم تک و تنها سعی کرده حواسش به تمام کشور باشد و درهای ورود دختران به فوتبال را باز کند، اما قبل از هر کاری باید اول این دختران را پیدا می کرد:

"باید به شهرهای مختلف سفر می کردم و از مردم در مورد اینکه آنجا مدرسه فوتسال دخترانه یا هر جای شبیه آن وجود دارد یا نه، می پرسیدم. همیشه پارک ها را نشانم می دادند که دختران معمولا با برادران یا پسرهای دیگر فامیل شان بازی می کردند. راه دیگری برای پیدا کردن دختران نبود. خانواده ام می گفتند دارم آدم ربایی می کنم. [می خندد]"​

قدم بعدی پرورش گروهی از مربیان بود که کمکش کنند و بتوانند رژیم، بدنسازی...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.