زبان به ثنای الهی گشوده است؛ ایستاده با دستهایی شکوهمندتر از دعا:
اَلْحَمْدُللّهِ الّذی لَیْسَ لِقَضائِهِ دافِعٌ وَ لِالَعطائِهِ مانِعٌ وَ لا کَصُنْعِهِ
صُنْعُ صانِعٍ وَ هُوَ الْجَوادُ الْواسِعَ...
صحرای عرفات است و فوج فرشتگان که نوای امام حسین علیهالسلام را همراهی میکنند.
چه باشکوه است این نیایش عارفانه!
شکوه اشک است و صدایی که تا عمق آسمان پیش میرود.
پروردگارا! من با تمام رغبت، تو را میخوانم و شهادت میدهم
به آفریدگاریات، که تو آفریدگار منی...
.
عرفات است و دعا؛ عرفات است و حسین؛ عاشقی که جان مشتاقش،
چنین به گفتوگوی خدا نشسته است:
«اَلَّهُمَّ اجْعَلْنی اَخْشاکَ کَاَنّی اَراکَ...»روز عرفات است.
این سو، دستهای پراجابت حسین علیهالسلام است
که آسمان را مجذوب...
لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.