- تاریخ ثبت‌نام
- 21/5/17
- ارسالی‌ها
- 1,051
- پسندها
- 1,501
- امتیازها
- 13,673
- مدال‌ها
- 12
- سن
- 23
سطح
10
- نویسنده موضوع
- #1
کلمه «غیبت» مصدر است و اگر از فعل معلوم گرفته شده باشد، به معنای «پنهان‌شدن» و «دورشدن» و ضد «حضور» می‌باشد و اگر از فعل متعدی گرفته شده باشد، به معنای «آشکار‌کردن عیب دیگری» خواهد بود. معنای دوم، در علم اخلاق، کاربرد دارد. آنچه در این بحث مورد نظر است، معنای نخست، یعنی «پنهان‌شدن» است.
در اصطلاح شیعه امامیه، «غیبت» بیشتر در مورد دوره‌ای به کار می‌رود که با وفات امام حسن عسکری علیه‌السلام و پنهان شدن امام مهدی علیه‌السلام آغاز شد و تا کنون نیز ادامه دارد. به همین خاطر، علمای شیعه، تاریخ اسلام را از این دیدگاه، به دو عصر حضور و عصر غیبت تقسیم می‌کنند و خود عصر غیبت نیز به دو دوره غیبت صغرا و غیبت کبرا تقسیم می‌شود.
چنان‌که از روایات برمی‌آید و عملاً نیز واقع شده، امام موعود دو غیبت دارد...
در اصطلاح شیعه امامیه، «غیبت» بیشتر در مورد دوره‌ای به کار می‌رود که با وفات امام حسن عسکری علیه‌السلام و پنهان شدن امام مهدی علیه‌السلام آغاز شد و تا کنون نیز ادامه دارد. به همین خاطر، علمای شیعه، تاریخ اسلام را از این دیدگاه، به دو عصر حضور و عصر غیبت تقسیم می‌کنند و خود عصر غیبت نیز به دو دوره غیبت صغرا و غیبت کبرا تقسیم می‌شود.
چنان‌که از روایات برمی‌آید و عملاً نیز واقع شده، امام موعود دو غیبت دارد...
