دوست داشتم یکی از افرادی باشم که توی پست اول بهت تبریکـ گفتند. ولی خب، نشد.
پس شاید بهترین کار، این بوده باشه که به قول ِ یاس‌مون، جدا از بقیه بهت تبریکـ بگم.
می دونی بهـار؟ حقیقت اخلـاق من، اینه که توی برخورد اول اگه از کسی خوشم بیاد، تا ته تهش باهاش می‌مونم. حتی اگه اون باهام نمونه. و اما اگه از کسی خوشم نیاد، تا ابد، هرکار بکنه نمیتونه توی دلم جا باز بکنه.
تو و خواهرهات هم از همون دسته‌ی اولید. همون‌هایی که از روز اول توی دلم جا باز کردید و هنوز هم هستید و قطعاً، تا ابد هم خواهید موند.
[با این که می‌دونم مکنه اون دو تا از من خوش‌شون نیاد، این رو می‌گم!]
من، اولین کسی بودم که با تو، این جا دوست شدم. ولی تو، برای من...
(نمیدونم معنیشو ولی حتما جور در نمیاد*-* )
