شعرکده -*-*ابیات ناب ناب-*-*

[زَرِآ]

می خواهم ای درخت بهشتی، درخت جان
در باغ دل بکارمت اما ندارمت

 

[زَرِآ]

می روی و خانه لبریز از نبودت می شود
باز تنها می شوم، با یاد مهمانی که نیست

 

[زَرِآ]

وقت رفتن می شود، با بغض می گویم نرو
پشت پایت اشک می ریزم، در ایوانی که نیست

 

[زَرِآ]

چشم می دوزم به چشمت، می شود آیا کمی
دستهایم را بگیری ، بین دستانی که نیست

 

[زَرِآ]

شعر می خوانم برایت، واژه ها گل می کنند
یاس و مریم می گذارم ، توی گلدانی که نیست

 

[زَرِآ]

باز می خندی و می پرسی که حالت بهتر است
باز می خندم که خیلی، گرچه می دانی که نیست

 

[زَرِآ]

می نشینی روبرویم، خستگی در می کنی
چای می ریزم برایت، توی فنجانی که نیست

 

[زَرِآ]

پروانه را شکایتی از جور شمع نیست
عمریست در هوای تو میسوزم و خوشم

 

[زَرِآ]

من از راهی دور
برای خواندن خواب های تو آمده‌ام،
من از راهی دور
برای گفتن از گریه های خویش
راهی نیست،
در دست افشانی حروف
باید به مراسم آسان اسم تو برگردم،
من به شنیدن اسم تو عادت دارم
من
مشق نانوشته ام به دست نی،
خواندن از خواب تو آموخته ام به راه
من
باران بریده ام به وقت دی،
گفتن از گریه های تو آموخته ام به راه
به من بگو
در این برهوت بی خواب و طی،
مگر من چه کرده‌ ام
که شاعرتر از اندوه آدمی ام آفریده اند؟

 

[زَرِآ]

در خیالات خودم در زیر بارانی که نیست
می رسم با تو به خانه، از خیابانی که نیست