- ارسالیها
- 1,243
- پسندها
- 16,964
- امتیازها
- 38,073
- مدالها
- 19
- نویسنده موضوع
- #1
اينكه كسی رفته باشه، با اينكه تو رفتنش رو باور كنی، دوتا حرف جداست. من فكر میكنم آدمایی كه راه میرن و با خودشون حرف میزنن، دقيقا همونايی هستن كه رفتنِ كسی رو باور نكردن. همونايی كه صدتا خاطره رو زير و رو میكنن تا به يه اسم مشخص برسن. همونايی كه برای يادآوری يه خاطره، کل شهر رو بالا و پايين میرن. همونايی كه عصرا، سر ساعت هميشگی، میرن همون كافهی هميشگی، میشینن پشت همون ميز هميشگی و دو تا از همون «تلخِ هميشگی» سفارش میدن.
اما مگه آدم، چقدر میتونه به روی خودش نياره؟ واقعيت اينه كه فراموش كردن، بيهودهترين كاری بود كه توی تمام عمرت میخواستی انجام بدی و نشده. هميشه؛ هزار دليل برای رفتن هست، اما موندن، فقط «يه بهانه» میخواد. سخته يه روز بفهمی، بهانهی موندنش نبودی!
• پويا...
اما مگه آدم، چقدر میتونه به روی خودش نياره؟ واقعيت اينه كه فراموش كردن، بيهودهترين كاری بود كه توی تمام عمرت میخواستی انجام بدی و نشده. هميشه؛ هزار دليل برای رفتن هست، اما موندن، فقط «يه بهانه» میخواد. سخته يه روز بفهمی، بهانهی موندنش نبودی!
• پويا...
لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.