دلنوشته‌ی الفبای جدایی | R.Reyhani کاربرانجمن یک رمان

[R.Reyhani]

خنده‌اش زمانی رنگ از چهره‌اش بار سفر ابدی را بست که با خیال عاشقی به نزد معشوق رفته بود و او با سنگدلی تمام او را از خود رانده بود.

 

[R.Reyhani]

دنیا جای خوبی‌ها نیست. دنیا پر است از درد‌هایی که به حکم روزگار، تا با تک‌تک سلول‌های بندنت آن‌ها را لمس نکنی، ابدی نمی‌شوی‌.

 

[R.Reyhani]

ذکر روزها و شب‌هایم تنها نام تو بوده و هست. حال نوبت توست‌. تو بگو چه چیزی ورد زبانت است؟

 

[R.Reyhani]

راه‌های نرفته‌ی جاده‌ی این اشتباه را با پای پیاده طی خواهم کرد تا هرگاه که ریگ‌های مسیر، درد را به جانم انداخت، یادآوری شود برایم تا آن‌که دیگر نخواهم در پی کسی، دوان‌دوان قدم بردارم‌‌.

 

[R.Reyhani]

زمانی برای خوشبختی‌تان بارها و بارها با خدا سخن می‌گفتی، اما اینک وقت آن رسیده است که برای خوشبختی‌شان دست به دعا برداری‌.

 

[R.Reyhani]

ژرفای این جدایی را با قدم زدن‌های پیاده در زیر باران آسمان خیابان‌های خاطره‌انگیز این شهر، اندازه خواهم گرفت.

 

[R.Reyhani]

سرنوشت حکم کرده بود. با اینکه با فراموش کردنت برگ برنده در دستان من قرار داشت، اما در هر صورت من حاکم نبودم.

 

[R.Reyhani]

شب‌ها غرق در باران چشم‌هایت، چشم‌هایت را به زنجیر خواب می‌کشی و در آغوش بغض‌های نشکسته و غم‌های نخورده، با درد می‌خوابی.

 

[R.Reyhani]

صاحب شدن هم برای خودش ارج و قربی دارد. من صاحب غم‌ و بغض این جدایی و تو صاحب عشق بی‌پایان و نوشکفته‌‌ی رویایی.

 

[R.Reyhani]

ضربان این قلب شکسته‌ام هم با من بازی‌اش گرفته‌. زمانی بود که جوری با شدت می‌تپید که گمان می‌کردم همان است که از حصار زندان دلم بیرون بزند؛ اما اینک ورق برگشته است و دیگر نبضش را احساس نمی‌کنم. شاید او‌ هم امیدی برای تپیدن ندارد.