دلنوشته مجموعه دلنوشته‌های بهارِ ساتراب | شبآرا کاربر انجمن یک رمان

[melin f]

***
بهارم؛ ساترابِ دلم؛ گذشته و آینده‌ام؛ سیبِ مرده‌ام؛ می‌شود دقایقی زنده شوی و من جایت بمیرم؟ زندگی کردنت به من حس زندگی می‌دهد.
شبِ روشنم؛ گریه نکردن را به من بیآموز. من پر از گریه‌های بی گریه‌ام.

 

[melin f]

***
معنیِ بمان را می‌دانی؟ نمی‌دانی جان خواهر. اشک‌هایم را بی‌صدا تقدیمت می‌کنم تا هدیه‌ای برای بودن‌های بی‌بودنت باشد. حرف‌های بی سر و ته می‌زنم. شاید هم سال‌ها میانِ حرف‌های بی سر و تهم مرده‌ام.
کاش بودی رزا می‌شدی. خانه می‌ساختی و من تنها کمد خانه‌ات می‌شدم. کاش میان بودن‌هایت دوباره متولد می‌شدی. برف می‌شدی و به زندگیت ادامه می‌دادی. برف می‌شدی و آب می‌شدی و خاک می‌شدی. باد می‌شدی یا باران؛ یا هر‌چه؛ ولی می‌ماندی.

 

[melin f]

***
همه می‌گویند که من مریضم. می‌گویند بهارت که اسمش قرار بود رزا باشد؛ اصلاً هرگز نبود. میگویند اگر تو سالم بودی؛ پس از سال‌ها او را از خاطر می‌بردی. اما یاد‌شان نمیآید؛ که هیچ بهاری پاک نمی‌شود. بهار‌ها اگر که نباشند؛ تابستان‌ها ما را تا ابد خواهند سوزاند. یا که زمستان‌ها ما را منجمد خواهند کرد. از پاییز‌ها چه بگویم؟ که اگر بهار نباشد؛ ریزش برگ‌های درختان تا ابد ادامه پیدا خواهد کرد.
من به سخنانِ آن‌ها گوش نخواهم سپرد؛ و هر روز به مغزم امر خواهم کرد که بهار را بیش‌تر از بیش؛ به خاطرم آورد.

 

[melin f]

***
بهار؟ بهار؟ بهار؟ هر حرفِ اسمِ تو را که می‌شنوم تو را برایم تجسم می‌کند.
باران می‌گویند؛ با همان حروفِ اولش بهار در ذهنم می‌آید. و بارانی که حروفی به نام (ر) را دارد و مرا یاد اسمت می‌اندازد. رزا... رزا... نامِ رزا چه زیبا بود و من خبر نداشتم.
رزای من! بهارِ من! می‌خواستم از دوست داشتن‌هایم دمِ گوشت بگویم؛ می‌دانی؟ حتی تا دم درِ اتاقت هم رفتم؛ همانی را می‌گویم که با عشق برای تو چیدیمش. دم اتاقت که رسیدم؛ پا‌هایم متوقف شدند و یادم آمد که بهارِ من؛ خواهرکِ من؛ در این دنیا هیچ جسمی ندارد.

 

[melin f]

***
بهار؟ فصلِ بهار که می‌آید همه ذوق می‌کنند و من بر آنان می‌خندم. خبر ندارند که اگر آن‌ها سه ماه بهار را دارند؛ من تمامِ روز‌هایم بهاریست. بهار؟ تو چه مرده‌ای هستی که زندگی در وجودت جریان دارد؟ بهار؟ من سال‌ها است که عاشق اشک‌هایم هستم؛ چون تو را هر لحظه فریاد می‌کنند. بهار؟ جای تو خواستم زندگی کنم؛ خودم را از خاطر بردم. بهار؟ در وجودِ من دیگر هیچ منی وجود ندارد. من در خودم فقط تو را می‌بینم. حالا می‌فهمم که سال‌ها پیش؛ در آن روزِ نحس؛ من هستم که مرده‌ام. بهار تو بی زندگی کردن هم زنده‌ای؛ ولی من سال‌ها پیش در آن روزِ زنده کُش مرده‌ام.

 

[melin f]

***
بهار؟ حیف که تو بی هیچ خاطره‌ای از این دنیا کوچ کردی. اسباب‌بازی‌هایت ابر‌ها و خورشیدِ پر از نور شد. حال بی دقدقه‌ی روزمرگی‌ها؛ در آسمان می‌دویی یا که پرواز می‌کنی. صدای پا‌های کوچکت از آن بالا به گوشم می‌رسد. صدای بال زدن‌هایت میانِ فرشتگان به گوشم زیبا‌ترین است. انسان بودن را برای تو زیادی دید؛ خدایی که مرا و تو را آفرید. تو کم از فرشتگان نداری. آن‌جا؛ وقتی با فرشتگان بازی می‌کنی و صدای خنده‌هایت آسمان‌ها را شاداب می‌کند؛ می‌دانم که تو خوشحالی.
من از شادابیِ تو خرسند‌ترینم. بخند؛ فقط حواست باشد؛ من این‌جا کوهی از نامه و حرف برایت دارم. هر زمان که وقت کردی؛ خوشحال می‌شوم به آن‌ها نگاهی بیندازی.

 

[melin f]

***
بهار؟ لبانم بی خاموشی خاموش شده اند. لبخندهایم گریه میکنند. وقتی که زار میزنم؛ مردم خیال دارند میخندم. بهار؟ اگر میدانستی چه روزهایی بودند که تنهایی را بالا میآوردم و او باز هم مرا میچسبید؛ متحیرِ من میشدی. زندگی را هزارباره بالا آوردم. زندگی از وجودم خارج شد و زنده زنده مردم.
بهار؟ کاش قبل رفتنت خندیدن را به من میآموختی.
بهار؟ بهار؟ بهار؟ من چندباره صدایت بزنم که جوابم را بدهی؟
بهار؟ زنگ خاموشی را کی میزنند که خاک را کنار بزنم و در قبرم بخوابم؟