سخن بزرگان میلان کوندرا

[ALBALO]

آنچه فرد تحصیل کرده را از فرد خوآموخته مشخص می سازد، وسعت دانش نیست بلکه اعتماد به نفس است.
***
زمانی که قلب، لب به سخن می گشاید شایسته نیست که خرد خرده بگیرد...

 

[ALBALO]

قدرت در هرجا که خود را خداگونه بنمایاند، خودبخود الهیات خاص خویش را تولید می کند.
***
عشق، به یک امپراتوری شبه است؛ اگر اندیشه ای که بر مبنای آن به وجود آمده از میان برود، خود عشق نیز از میان خواهد رفت.

 

[ALBALO]

هیچ چیز خوار کننده تر از دویدن با همه ی نیرو از روی ناتوانی نیست.
***
آدم زمانی که هدف، برایش اهمیت نداشته باشد، نمی پرسد که به کجا دارد می رود.

 

[ALBALO]

بی توجهی به زن، کفر کبیر و بی احترامی بزرگی به آفریده های خداوند است.
***
بشر چون تنها یک بار زندگی می کند به هیچ وجه امکان به اثبات رساندن فرضیه ای را از راه تجربه ی شخصی خود ندارد، به گونه ای که هرگز نخواهد فهمید که پیروی از احساسات، کار درست یا نادرستی بوده است.

 

[ALBALO]

نخستین خ**یا*نت، جبران نا پذیر است و از طریق واکنش زنجیره ای، خ**یا*نت های دیگری را بر می انگیزدکه هر کدام از آنها مارا بیش از پیش از خ**یا*نت پیشین دور می کند.
***
اگر ما شایستگی دوست داشتن را نداریم، شاید به این دلیل است که خواهانیم تا دوستمان بدارند؛ یعنی چشم داشتن چیزی (عشق) را از دیگری داریم؛ به جای آنکه بدون ادعا و توقع به سویش برویم و تنها خواستار حضورش باشیم.

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[ALBALO]

از کودکی بیرون می آییم، بی آنکه بدانیم جوانی چیست، ازدواج می کنیم، بی آنکه بدانیم متاهل بودن چیست، و حتی زمانی که قدم به دوره ی پیری می گذاریم نمی دانیم به کجا می رویم: سالخوردگان، کودکان معصوم کهنسالی خویش اند. از این جهت، سرزمین انسان سیاره ی بی تجربگی است.