مشاعره مشاعر با شعر نو

[m.sina]

لمس دستان تو، لبخند زیبایت و حضورت
من را شیفته و گرفتار کرده است
اگر تنها یک آرزو داشته باشم، یک هدف والا
آن آرزوی کنار تو بودن برای همیشه است

تو می‌روی
تمام ایستگاه می‌رود
و من چقدر ساده‌ام
که سال‌های سال
در انتظار تو

 

[فلورا.]

تو می‌روی
تمام ایستگاه می‌رود
و من چقدر ساده‌ام
که سال‌های سال
در انتظار تو

و لبخندی که به شوق بر لبانم می‌بندد
که تو بیایی و کسی خانه نباشد

 

[m.sina]

و لبخندی که به شوق بر لبانم می‌بندد
که تو بیایی و کسی خانه نباشد

دیدمت ، آهسته پرسیدمت
خواندمت ، بر ره گل افشاندمت

آمدی بر بام جان پر زدی
همچو نور بر دیده بنشاندمت

بردمت تا کهکشانهای عشق
پر کشان تا بی نشانهای عشق

 

[فلورا.]

دیدمت ، آهسته پرسیدمت
خواندمت ، بر ره گل افشاندمت

آمدی بر بام جان پر زدی
همچو نور بر دیده بنشاندمت

بردمت تا کهکشانهای عشق
پر کشان تا بی نشانهای عشق

قفس شکسته و راهم به گلستان نزدیک است

ولی به کوتهی بال و پر چه خواهم کرد

 

[m.sina]

قفس شکسته و راهم به گلستان نزدیک است

ولی به کوتهی بال و پر چه خواهم کرد

دو سه تا کوچه و پس کوچه

و اندازه‌ی یک عمر بیابان دارد

ما چه کردیم و چه خواهیم کرد

در این فرصت کم

 

[فلورا.]

دو سه تا کوچه و پس کوچه

و اندازه‌ی یک عمر بیابان دارد

ما چه کردیم و چه خواهیم کرد

در این فرصت کم

من؛

با نخستین نگاه تو

آغاز شدم …

 

[m.sina]

من؛

با نخستین نگاه تو

آغاز شدم …

رفتنت کبریت کشیدن بود
در انبار کاهی که
از جهار طرف در معرض باد است
خانه را هم سوخت هم بر باد داد

 

[فلورا.]

رفتنت کبریت کشیدن بود
در انبار کاهی که
از جهار طرف در معرض باد است
خانه را هم سوخت هم بر باد داد

در آن دم کـه بر جا دره‌ها چون مرده ماران خفتگانند

در آن نوبت کـه بندد دست نیلوفر بـه پای سرو کوهی دام

گرم یاد آوری یا نه

مـن از یادت نمی کاهم

تـو را مـن چشم در راهم

 

[m.sina]

در آن دم کـه بر جا دره‌ها چون مرده ماران خفتگانند

در آن نوبت کـه بندد دست نیلوفر بـه پای سرو کوهی دام

گرم یاد آوری یا نه

مـن از یادت نمی کاهم

تـو را مـن چشم در راهم

میوه بی مانندت
عطر توست، شکوفه نارنج!
توده یی از عطرها
که از آسمانش می چینیم
چه مثل شبنم صبحگاهان باشی
چه شکل شاخه مرجان
میوه بی مانندت
عطر توست

 

[فلورا.]

میوه بی مانندت
عطر توست، شکوفه نارنج!
توده یی از عطرها
که از آسمانش می چینیم
چه مثل شبنم صبحگاهان باشی
چه شکل شاخه مرجان
میوه بی مانندت
عطر توست

دل بـه زندگی نسپارم،بـه صد فریب

میپوشم از کرشمۀ هستی نگاه را

هر صبح و شب چهره نهان میکنم بـه اشک

تا ننگرم تبسم خورشیدو ماه را !