شاعر‌پارسی اشعار میرعلی صیدی تهرانی

[NASTrr]

با آفتابِ رویت، مه کاسه‌ی گدایی‌ست
نسبت به تُرکِ چشمت، مرّیخْ روستایی‌ست

یک وعده را وفا کن با من و گرنه گویم
در عهد خوبی‌ات گُل، بدنامِ بی‌وفایی‌ست

سررشته‌های الفت در عهد ما گسسته
وان هم که مانده برجا در بندِ نارسایی‌ست

از دل شکستن ما دشمن مباد خندان
کاینجا شکستگی را تاثیر مومیایی‌ست

از عیش‌های مردم معلوم شد که بر شاخ
گل را شکفتگی هم از روی خودنمایی‌ست

هر نامه‌ای که از یار آید به خط اغیار
در آتش افکنش کان پروانه‌ی جدایی‌ست

از عشق پاک، صیدی با گل‌رخان مزن دم
حسن زمانه‌ی ما در هم ز پارسایی‌ست

#صیدی_تهرانی

 

[NASTrr]

صبح در کوی تو از جامه‌دران است یکی
آفتاب از مژه برهم‌نزنان است یکی

رازشان خجلتِ افشای محبت نکشد
دو نگه را که به نظّاره زبان است یکی

در ره وصل، که عمر ابدش کوتاه است
صد فراز است کز آن جمله زمان است یکی

ما پریشانیِ سودایِ محبت داریم
پیش ما سود و زیان دو جهان است یکی

پیشِ آن‌کس که ز سررشته خبردار بود
نفسِ شمع و دم باد خزان است یکی

هرکه یکرنگ نماید، نشوی ایمن از او
زان‌که بی‌رنگیِ مهتاب و کتان است یکی

صیدی آشفتگی‌ات از گلِ رویی‌ست مگر
رنگِ این تفرقه با زلفِ بتان است یکی

#صیدی_تهرانی

 

[NASTrr]

محفلی خواهم که آنجا وصلِ خوبان رو دهد
گوشه ابرو جواب گوشه ابرو دهد

از ضعیفی گشته‌ام پنهان ز چشم روزگار
آفتابی کو، که چون ماه نوم پهلو دهد؟

جلوه سرو قدت گلزار را رنگین کند
سایه دست تو چون خورشید، گل را بو دهد

بی‌قراری حسن را سرکش کند، آسوده باش
کز صبا گل رو بگرداند، به شبنم رو دهد

این غزل «صیدی» کمان دعویِ طبع من است
بازوی فکر حریفان را خدا نیرو دهد!

#صیدی_تهرانی