شاعر‌پارسی اشعار لعیا محمدی.

[VAN]

کسی که از همه دل می برد دلبر نمی خواهد
که یک شانه به سر شانه به روی سر نمی خواهد

تو و مو و بر و رو و اشارت های ابرو و ...
عزیزم فتح یک دل این همه لشگر نمی خواهد!

برای پادشاهی سرزمین قلب تو کافیست
تو ملک شاه باشی، او دگر کشور نمی خواهد

مرا بشکن ولی آواره ی بتخانه ها نگذار
که این بت بعد تو بتخانه ای دیگر نمی خواهد

خودم با "دوستت دارم" دلت را فتح خواهم کرد
تویی آن هند که فتح تو اسکندر نمی خواهد!

مرا بیرون نیاور هرگز از دریای چشمانت
که هرگز کشتی چشمان تو بندر نمی خواهد

ندارم شکوه ای، آن را هزاران بار هم بشکن...
که بی شک قلب من دردی از این بهتر نمی خواهد

 

[VAN]

بین خودبینان دنیا آینه خودبین تر است
هر که دور خود بچرخد دامنش پرچین تر است

قهر در آن ریختی! پس زهر هم در آن بریز!
عشق هر چه تلخ باشد، طعم آن شیرین تر است

این که از تو بد بگوید، صحه بر عیب تو نیست
هر که با خوبان نشیند، عینکش بدبین تر است!

از دل ویرانه ی من بیشتر دل می برد
با دل دیوانه ی من هر که سرسنگین تر است

شکوه از جای رفیعم در ترازوی تو نیست
عشق هر کس بیش باشد، کفه اش پایین تر است

نزد آن بیدل که رفتی، جای دین از دل بگو
هر که از دینش بگوید، نزد او بی دین تر است

دوستش دارم اگر بیش از همه، بیهوده نیست...
هر که خونم را بریزد، خون او رنگین تر است!

 

[VAN]

هر چه سمتم پیش می آیی دوچندان می شود
با تو این احساس تنهایی، دوچندان می شود

این همه کم لطفیت نسبت به من بیهوده نیست!
آخر از مهمان پذیرایی دوجندان می شود!

تا توانی عشق! زهرت را به فنجانم بریز!
با تو طعم خوب این چایی دوچندان می شود

دیدن یوسف مرا قطعا جوان تر می کند!
آه در آئینه زیبایی دوچندان می شود

گوشه ی ابروی خود را هر چه بالاتر بری
شوکت این طاق کسرایی دوجندان می شود

می کشم بیهوده شیون، بیشتر نازم کشی!
شوق گریه حین لالایی دوچندان می شود

اینکه عشقم گر گرفته از شرار قهر توست...
آب بر آتش بیفزایی دوچندان می شود.

 

[VAN]

وَ عشق زلزله‌ای شد مرا تکان بدهد
که استقامت من را به تو نشان بدهد
قرار بوده که دنیا فقط بیاموزد!
قرار نیست به جای من امتحان بدهد
تمام معجزه‌ی یک پیامبر این نیست!
به یک پرنده‌ی مرده دوباره جان بدهد
به این نتیجه رسیدم زمین نخواهد خورد
کسی که دست خودش را به آسمان بدهد
چه زجرها به تو دادم در این جهان، بلکه...
خدا جواب دلم را در آن جهان بدهد!!
خبر به گوش کسی غیر ما دو تا نرسد!‌
که شاخ و برگ اضافی به داستان بدهد!
نیاز نیست بگوید زمان...چه خواهد شد...
بگو برای قضاوت...به خود زمان بدهد...