شاعر‌پارسی اشعار فهیمه خلیلی

[SAN.SNI]

‍ از میان این همه گل من تو را بو می کنم
رنگ زیبای تو را وسمه به ابرو می کنم

سبز می گردم جوار گلبن بی خار تو
همنشینی با گل مینا و شب بو میکنم

همچو مرغی در پی جا و مکان بهتری
لانه بر شاخ بلند سبز ناجو می کنم

میکَنم خندان ترین غنچه ز شاخه تا که آن
دلربایی لابه لای موج گیسو می کنم

تا ببینم مستی و شیدایی افزون تو
متصل با دلربایی سِحر و جادو میکنم​

 

[SAN.SNI]

پاییز نگاهت دم رفتن چه غمین بود
تفسیر شب غم زده ی بازپسین بود

همرنگ گل یخ زده در خانه ی متروک
هر نکته و هر نقطه ی تو تلخ و حزین بود

انگار نبودی تو همان یار صمیمی
موج نگهت سنگترین فرش زمین بود

رفتی و نگفتی چه رسیده سر این دل
از بس که دلت با بدی قرن، قرین بود

بنیاد محبت چو شکستی تو به هجرت
دانم که یکی بغض، به نایت به کمین بود​

 

[SAN.SNI]

جویباری جاریم با پیچ و خمهای زیاد
در مسیر کوچ دریا ، برده ام خود را ز یاد

خورده ام از صخره ها و سنگ های هم جوار
ضربه های دلخراشی از سر کین و عناد

اشک حسرت شسته ام از دیدگان غم زده
التیامم بر غبار چهره ها همچون ضماد

گاه اگر سد کرده راهم خار و خاشاک و گیاه
گه شده پایم ز رفتن عنکبوت انجماد

می خروشم ، میبرم هر مانعی از پیش رو
گر چه هستم در هجوم باد تند انتقاد

خستگی میشویم از جان با زلال جوهرم
بر سر آنم بپیوندم به دریای مراد​

 

[SAN.SNI]

در وسعت دستان تو غوغای صحراست
صد باغ یاس و سوسن و آلاله آنجاست

خورشید چشمان پر از جام شرابت
یاد آور پاییز صد رنگ و فریباست

با من بگو از روزهای شاد رفته
صحن دلم پر شور تر از اشعار نیماست

در آرزوی گفتگویت بی قرارم
صوت کلامت خوش ترین آهنگ دنیاست

رفت آن صفا و سر خوشی عاشقانه
در عمق چشمانم شرار غصه پیداست

دیریست حتی تو نمی آیی به خوابم
در حسرتت، این دل همیشه سرد و تنهاست​

 

[SAN.SNI]

که…بی تو من بهاران را نخواهم
گل حمرای بستان را نخواهم

ترانه خوانی توکای باغی
ترنم های باران را نخواهم

چه شوقی باشدم گلگشت صحرا
غروب سرخ و کوژان را نخواهم

ندارم شوق دیدار رُخ دوست
گذر از کوی جانان را نخواهم

دلی افسرده چون آهوی در بند
فرار از این شبستان را نخواهم

به درد تلخ هجران مبتلایم
طبیب درد، و درمان را نخواهم​