شاعر‌پارسی اشعار یحیی علوی فرد

[Kim.Zahra]

هر آنچه هست

درختان راست می گویند
گیاهان راست می گویند
گل و پروانه و بلبل
به انسان راست می گویند
هر آنچه هست می بخشند
هر آنچه نیست حتما نیست
طبیعت راست می گوید
کلک در کارش اصلا نیست
اگر اوقات ما تلخ است
اگر دل های ما تنهاست
اگر حرف دروغی هست
فقط در بین آدم هاست

 

[Kim.Zahra]

این روزها

این روز ها مانند برق و باد هستند
تا چشم بر هم می زنم یک روز رفته ست
در لا به لای درس و مشق فوق العاده
تا چشم را وا می کنم پایان هفته ست
ای کاش آهنگ زمان آرام تر بود
تا چیز های خوب را بهتر ببینم
یا دست کم می شد که برگردم از اول
هر چیز را یک دفعه دیگر ببینم
آرام در باغ و چمن شعری بخوانم
با حوصله حرف دل خود را بگویم
از گل نظرخواهی کنم درباره خود
آن وقت احساس لطیفش را ببویم

 

[Kim.Zahra]

حرف دل

گفتی :" بد است گریه
باید همیشه شد شاد"
گفتم :" اگر که بد بود
آن را خدا نمی داد
باید بریزد این اشک
تا غصه ای نماند
انگار گریه دل را
چون حوله می چلاند
همواره اشک و گریه
آب و گل من و توست
در شادمانی و غم
حرف دل من و توست "
گفتی :"بد است گریه "
گفتم : "همیشه بد نیست
چون اشک و گریه گاهی
اوج غرور و شادیست "
از بس که شادی و غم
خورده به اشک پیوند
پایان خنده گریه است
پایان گریه لبخند

 

[Kim.Zahra]

مادر زمین

بیا ببین زمین
که مادری نمونه است
محبتش به ما چگونه است
که روی دوش او سوار می شویم
و توی دست های مهربان او
به خواب می رویم
مادر زمین
با محبتش به ما
آب و نان تازه می دهد
هر چه خواستیم اجازه می دهد
مادر زمین
چقدر خاکی است و بی ریاست
مهربانی اش
مثل مهربانی خود خداست

 

[Kim.Zahra]

کوه استوار

و کوه را ببین
اگر چه خاکی است ، سنگی است
چقدر با اراده ایستاده است
و دل به سنگ و خاک ها نداده است
همیشه با نگاه خود
به سمت آسمان اشاره می کند
راستی
کوه استوار
چه چیز را نظاره می کند؟

 

[Kim.Zahra]

کودک همسایه ما پیش از این

شاخه‌ها بید ما را می‌شکست

سنگ او گنجشک‌ها را می‌پراند

یا غرور زاغ‌ها را می‌شکست

او ولی امروز طور دیگری‌ست

چون بید خانه می‌گوید:‌ «سلام»

زاغ‌ها را می‌گذارد احترام

قلب او امروز دیگر سنگ نیست

از تمام سنگ‌ها رنجیده است

چون غرور زاغ را حس می‌کند

معنی گنجشک را فهمیده است

 

[Kim.Zahra]

كودكان جنگ
«باز هم آوارگي و جنگ
باز هم ويرانه‌هاي شهر
مرگ مثل بمب مي‌بارد
باز هم بر خانه‌هاي شهر

مادري در خون شناور شد
كودكي در حسرت و افسوس
لحظه‌ها در كام كودك زهر
زندگي در چشم او كابوس

كودكان جنگ غمگينند
چون نمي‌دانند شادي چيست
سهم‌شان از زندگي انگار
جز فرار و ترس و وحشت نيست

چشم‌هاشان چشمه‌ي خواهش
حرف‌هاشان ساده و يكرنگ
كودكان از ما چه مي‌خواهند
يك جهان اما بدون جنگ»