سعی کنید آنقدر رابطه عاطفی عمیقی با کودک داشته باشید که هنگام خطا و اشتباه، لحن سرد و رسمی شما برای او از هر تنبیهی بدتر باشد.
والدینی که با کودکان‌شان بسیار رابطه صمیمی دارند وقتی می‌خواهند کودک را متوجه رفتار اشتباه‌شان کنند لحن کلام‌شان را سرد و رسمی می‌کنند. مثلا اگر شما همیشه کودک‌تان را با عناوینی مثل پسرم، علی جان، علی آقا و... خطاب کنید وقتی خیلی رسمی می‌گویید علی، کودک متوجه می‌شود که مادر از دست او ناراحت است که از پیشوند یا پسوند استفاده نکرده.
بچه من نبوده!
شیطون گولش زده !
پسر ما نبوده؛ امیرعلی بوده!
امروز مریم اینجا بوده این کارها را انجام داده!
زیرا:
دراين حالت به دنبال مقصر هستیم ،مقصریابی و توبیخ شخص اشتباه است.
با اين كار به فرزندمان می‌آموزیم مسئولیت کارت را نپذیر!
دروغ‌گویی و مخفی‌کاری را یاد‌می‌گیرد.
کار صحیح آموزش داده نشده و تمرکز بر روی کار اشتباه است.
آیا دقت کرده اید فرزندتان کارهایی را تکرار میکند که شما روی آنها حساسید؟
کودکان با بازیگوشی والدین را به تمسخر گرفته یا دست می‌اندازند تا ثابت کنند حرف‌شان را نمی‌شنوند.
مثلا رفتاری که قبلا بلد بودند در یک محیط دیگر انجام نمی‌دهند.
کودک بلد است از قاشق و چنگال استفاده کند اما جلوی مهمانان با دست غذا می‌خورد.
این کارشان به معنی عصبانی کردن پدرو مادر نیست، منظورشان اثبات خود است
ما باید نظم را همراه با عشق و محبت به بچه‌ها آموزش بدهیم تا آن را بپذیرند.
در حالی که زمانی که دستور می‌دهیم مثل فرمان‌های ارتشی آنها با ما مقابله می‌کنند و به اصطلاح لجبازی می‌کنند.
