متون و دلنوشته‌ها دلِ ویرانه

[MAHSHID SHAKIBAEI]

تقدیم به ( black ) عزیزدلم، دوست پایه‌ی من^^
***
انگار، دیوانه شده‌ام…!
ناگهان، قهقهه می‌زنم در قعر گریستن!
قربان‌صدقه می‌روم، به وقت کشمکش و آری به گمانم دیوانه شدم!
جنون، به تاراج برده‌ است مرا…!
آنقدر نَگریستم، درد و دل نکرده‌ام و درون‌گرا بودم، که متلاشی شده‌ام!
​

 

[MAHSHID SHAKIBAEI]

نمانده نایی برایم…!
نیست، احوالی نابسامان‌تر از حوالِ منِ به جنون کشیده شده…!
قهقهه می‌زنم، در جایی که نباید…!
می‌گریم، درجایی که نباید…!
سهل نیست درک من! ​

 

[MAHSHID SHAKIBAEI]

قهقهه، نشان نغزی نیست…از بارها و بارها باریدن شاق‌تر است!
لبخند هم همیشه به نیکی نیست، گاه لبخندی لعبت، زیر سلطه‌ی حزن و اندوه است!
اما همگان دیوانه نیستند، که بفهمند احوالات دیوانه‌ها را…!​

 

[MAHSHID SHAKIBAEI]

تمام دنیایم را، حزن و داء وافری احاطه کرده است!
هرکه می‌شود جویای حالم، اطمینان حاصل می‌کنم او را که حالِ خوبی دارم، اما نمی‌داند هیچ احدالناسی که من از درون داغان گشته‌ام نه از ظاهر…!
​

 

[MAHSHID SHAKIBAEI]

گه حتی خود، معطوف نمی‌شوم که چشمه‌ی آبِ شور چشمانم می‌جوشد و سقوط می‌کند از گونه‌های لطیفم…!
نمی‌گذارم کسی ببیند اشکانم را!
کسی که تر شدن دیدگانم را دید، مرا شکست…! ​

 

[MAHSHID SHAKIBAEI]

دیگر هرگز نمی‌خواهم احدالناسی ببیند اشک چشمانم را…!
هرچه هست را در خود می‌ریزم هیچ‌گه با هیچ‌کس دم نمی‌زنم از شکسته بودنم…!
شب‌ها تا سپیده‌دم می‌گریم تا در دیدرس کسی نباشم… .
​

 

[MAHSHID SHAKIBAEI]

آنقدر اشک از چشمانم می‌رود، که سرم بی‌هوا می‌شود…!
آنقدر اشک از چشمانم می‌رود که از فرط دردِ سر، باز کردن چشمانم دشوار می‌شود برایم…!
اویی که مرا اینگونه داغان کرد، گمان نکرد دیوانه خواهم شد؟!
اگر بدین گمان بود؛ مرا اینطور شکسته نمی‌کرد، می‌کرد؟
نمی‌دانم…!​

 

[MAHSHID SHAKIBAEI]

گاه لبخند می‌زنم، و اشکانِ مرواریدی‌ام سرازیر می‌شود از چشمان شب‌رنگم…!
گویی من هم، چون چشمانم سیاه گشته‌ام…!
گویی زندگی‌ام با نور و امید، وداع گفته است…!
​

 

[MAHSHID SHAKIBAEI]

گاه به خود می‌گویم:
- بی‌خیال دنیا…بخند، قهقهه بزن!
اما نمی‌توانم…هرچه می‌کنم، باز هم سلاحی وجود دارد به نام خاطرات…!
آنها هستند که منِ شکسته را، شکسته‌تر می‌کنند…خورد می‌کنند!
شبانگاه تا دیده فرو می‌بندم، شکستگی‌ام به یادم می‌آید…!
آنگاه است که دیگر نمی‌توانم خفتن را به چشم خود ببینم…!​

 

[MAHSHID SHAKIBAEI]

تیله‌ای بزرگ و سنگین، گلویِ بی‌نوایم را به اسارت می‌برد و من می‌مانم همان تیله‌ای که بغض نام دارد…!
بغض‌هایم نمی‌شکند، نمی‌شکند، اما این است آرامش قبل از طوفان…!
ناگه در شامگاهی مه‌اندود، همان تیله‌ای که آنقدر در گلویم مانده است که دیگر حتی نفس کشیدن هم دشوار است برایم، منفجر می‌شود و باریدنم بس نمی‌شود، که نمی‌شود…!
​