شاعر‌پارسی اشعار اعظم ملک پور

[AINAZ.R]

به خواب مریمی ها می روم

و خورشید را می بینم

که برای کنار زدن پرده ها و

نوشتن التذاذ

چقدر دیوانه وار می تابد


((اعظم ملک پور))
​

 

[AINAZ.R]

جنگل

آخرین تصویر ِ کاجی ست

تزئین شده

تا انتهای کریسمس

که نگاهش

مثل شاخه تُردی

جوانه می زند

لابه لای نگاه درخت

تو برای

آنهایی که از نزدیک نمی شناختنت

فقط کاج بودی

و برای من

میوه ای شیرین

که به آغوش زمینم افتادی

(اعظم ملکپور (مهربانو))
​

 

[AINAZ.R]

دلم را

که در کوچه جا گذاشتم

این بار

نزدیک جدارهای پنجره فرستادم

ولی صدایی که

با چشم سنگ

کوچه را آلوده می کند

از کشف تن شیشه ام که

ناتوان نیست

(اعظم ملکپور (مهربانو))
​

 

[AINAZ.R]

تو که نباشی

هیچ یلدایی

به برف نمی رسد

برای صعود

تا قله نگاهت

همیشه

دلم گرم است


((اعظم ملک پور))​

 

[AINAZ.R]

من از نجوای دو ابر

باران شده ام

سرازیر

تا گونه های لجباز کوچه

شاید

پاییز

تمام آن چیزی نیست

که با ریزش برگها اتفاق می افتد

اما تو فصل های این قصه را

برگریزان باش

اینگونه

آواز غمگین باد

پچ پچ برگ را

مطمئن تر

به گوش یلدا خواهد رساند

پای قرار عاشقانه ی

دختر پاییز و

پسر برفی دی


((اعظم ملک پور))​