تفسیر شعر تفسیر غزل ۳۴۷ دیوان حافظ

[SETAYESH.MO]

بیت اول

صنما با غم عشق تو چه تدبیر کنم
تا به کی در غم تو ناله شبگیر کنم‌​

ای محبوب زیبای من، برای غم عشق تو چه چاره‌ای بیندیشم و تا چه زمانی در این غم ناله‌های سحرگاهی سر بدهم؟

 

[SETAYESH.MO]

بیت دوم

دل دیوانه از آن شد که نصیحت شنود
مگرش هم ز سر زلف تو زنجیر کنم​

کار دل دیوانه از اینکه بهبودی حاصل کند گذشته، چاره‌ای نیست مگر اینکه او را نیز با زنجیر گیسوی تو به بند و زنجیر بکشم.

 

[SETAYESH.MO]

بیت سوم

آن چه در مدت هجر تو کشیدم هیهات
در یکی نامه محال است که تحریر کنم​

افسوس که ممکن نیست آن رنج‌هایی را که در زمان دوری تو کشیدم، در یک نامه بیان کنم.

 

[SETAYESH.MO]

بیت چهارم

با سر زلف تو مجموع پریشانی خود
کو مجالی که سراسر همه تقریر کنم​

با وجود گرفتاری‌های حاصله از انتهای گیسوان بلند تو، دیگر فرصتی برای اینکه تمام پریشانی‌های خود را بیان کنم ندارم.

 

[SETAYESH.MO]

بیت پنجم

آن زمان کآرزوی دیدن جانم باشد
در نظر نقش رخ خوب تو تصویر کنم​

هر زمان که آرزوی دیدن جان خود را داشته باشم، تصویر زیبای روی تو را پیش چشم خود مجسم می‌سازم.

 

[SETAYESH.MO]

بیت ششم

گر بدانم که وصال تو بدین دست دهد
دین و دل را همه دربازم و توفیر کنم​

اگر بدانم که به‌وسیله از دست دادن دل و دین به وصال تو می‌رسم، از این دو دست کشیده و در این معامله سود خواهم برد.

 

[SETAYESH.MO]

بیت هفتم

دور شو از برم‌ ای واعظ و بیهوده مگوی
من نه آنم که دگر گوش به تزویر کنم‌​

ای نصیحتگو، از پیش من دور شو و سخنان بیهوده مگو که من از آن‌هایی نیستم که گوش به حرف‌های دروغ و فریبنده می‌دهند.

 

[SETAYESH.MO]

بیت هشتم

نیست امید صلاحی ز فساد حافظ
چون که تقدیر چنین است چه تدبیر کنم​

امیدی بر این که تباهکاری‌های حافظ به پرهیزکاری بدل شود نیست. چون سرنوشت چنین معین شده، چه چاره‌اندیشی می‌توانم بکنم؟