برخلاف تصورم، تعیین ژانر برای فیلمی که نه ساخته می شود، نه دیده، نه کسی متوجه پایانش که همان مرگ فرعی ترین شخصیت اصلی است، می شود؛ سخت نیست!
نصف فیلم در مدرسه گذشته، پس آموزشی است، تنها چاشنی اش درس عبرت است، پس تعلیمی هم هست لا به لایش چند پیام بازرگانی کسل کننده و تکرار های مسخره ای که بی مزه ترین طنز تاریخ را می سازد...