تفسیر شعر تفسیر غزل ۲۳۵ دیوان حافظ

[SETAYESH.MO]

بیت اول

زهی خجسته زمانی که یار بازآید
به کام غمزدگان غمگسار بازآید​

خوشا وقت مبارکی که یار برگردد و با برگشتنش غمخوارانه اندوهگینان را به آرزوی خود برساند.

 

[SETAYESH.MO]

بیت دوم

به پیش خیل خیالش کشیدم ابلق چشم
بدان امید که آن شهسوار بازآید​

اسب سیاه و سفید چشم را پیشاپیش لشکر خیالش در انتظار نگه داشته‌ام به امید آنکه آن چابک‌سوار برگشته و بر آن نشیند، یعنی قدم بر چشم ما بنهد.

 

[SETAYESH.MO]

بیت سوم

اگر نه در خم چوگان او رود سر من
ز سر نگویم و سر خود چه کار بازآید​

اگر سر من مانند گوی در انحنای چوب چوگان او قرار نگیرد، دیگر از سر، سخنی به میان نمی‌آورم و این سر دیگر به چه دردی می‌خورد؟

 

[SETAYESH.MO]

بیت چهارم

مقیم بر سر راهش نشسته‌ام چون گرد
بدان هوس که بدین رهگذار بازآید​

همچون گرد و غبار راه بر سر راهش به انتظار نشسته‌ام و آرزومندم که به این راه برگردد تا به دنبالش روان شوم.

 

[SETAYESH.MO]

بیت پنجم

دلی که با سر زلفین او قراری داد
گمان مبر که بدان دل قرار بازآید​

آن دل را که با سر دو گیسو‌ی بلند او عهد و پیمان اقامت بسته، تصور مکن که دیگر آن دل به قرار و آرامش دست یابد.

 

[SETAYESH.MO]

بیت ششم

چه جور‌ها که کشیدند بلبلان از دی
به بوی آن که دگر نوبهار بازآید​

بلبل‌ها از دست ماه دی و سرمای زمستان رنج‌های فراوان کشیدند، به امید آنکه بار دیگر فصل بهار بازگردد.

 

[SETAYESH.MO]

بیت هفتم

ز نقش‌بند قضا هست امید آن حافظ
که همچو سرو به دستم نگار بازآید‌​

ای حافظ، امیدوارم که قضا و قدر یار را به من برگرداند یعنی همچون نقاش که طرحی مانند نقش سرو را بر روی دست می‌کشد، آن نگار را به دست من برساند.