تفسیر شعر تفسیر غزل ۱۲ دیوان سعدی شیرازی

[SETAYESH.MO]

دوست می دارم من این نالیدن دلسوز را / تا به هر نوعی که باشد ، بگذرانم روز را
برای اینکه به هر کیفیتی روزگار جدایی را سپری کنم . به این ناله های سینه سوز و حزین دل خوش کرده ام .

 

[SETAYESH.MO]

شب همه شب انتظارِ صبح رویی می رود / کآن صباحت نیست این صبحِ جهان افروز را
پس از سپری شدن روز ، انتظار محبوبی را که رویش به سانِ صبح ، روشن و درخشان است می کشم . زیرا صبحِ طبیعت ، یعنی خورشید صبحگاهی که جان را بر می افروزد و روشن می کند به زیبایی روی معشوق نیست .