دنباله دار سُموم کلیشه‌ای

[Zandix]

درود!
اکثر ماها توی دوره‌ای از زندگیمون تجربه خوندن تعداد کثیری رمان با دختران چشم عسلی و آبی، و همچنین پسران ته ریش دار با عطر تلخ رو داشتیم. دلیل چندان منطقی هم پیدا نکردم، فکر کنم فقط میخوندیم وقتمون پر بشه و از نظر ریالی به صرفه هم بود؛ اما خب به ازای هر یک ریال صرفه جویی، یک گالون اورانیوم وارد مغزمون می‌کردیم. چه حیف که افرادی مثل من به خاطرخوندن این رمان های تشعشع زا، زمان طلاییشون از نون بربری تازه و نرم تبدیل به نون سنگک چندین ماه مانده درفریزر شد؛ کاملا تباه.

این تاپیک رو زدم برای زنده کردن خاطرات و تزریق دوباره سموم قدیمی. از شما خواستارم از این رمان های رصین بگید. خوندن چه دیالوگ‌های زهرماری(بلانسب شما البته) هنوز بعد چندین سال خون شما رو لخته میکنه و حکم سیانور داره؟...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[.Delvin.]

من با دیدن ژانر #استاد_دانشجویی حالم خیلی بد میشه.
یادمه یه مدت مد شده بود که استاد به یه دانشجو می‌گفت بخون اونم برمی‌‌داشت آهنگ پیرهن صورتی رو می‌خوند
و اینکه تمام پسرهای رمان باید صدای قشنگ و گیتار زدن بلد باشن وگرنه پسر نیستن.

 

[Anoosh.]

من بعد از خوندن کتابی بنام "دکتر ریش" اثر دانشمند بزرگ ابوالقاسم پاینده که با قلم توانایش یک دکتر شریف و استاد دانشگاه را به تمسخر گرفته شدیدا هر وقت یادم می‌آید حالت تهوع بهم دست میده و بی اختیار بیاد این نفرین می‌افتم که می‌گوید بشکند قلمهائی که با آبرو و حیثیت دیگران بازی می‌کنند