پانتئون شاعرانه پانتئونی شاعرانه با چکامه‌گوی باستان | مولانای رومی
- نویسنده موضوع Łacrîmosã
- تاریخ شروع
- پاسخ‌ها 1
- بازدیدها 52
- کاربران تگ شده هیچ
در دل شب‌های سیاه و مه‌آلود، جایی که نور ماه به آرامی بر شبنم‌‌ها نشسته و انعکاس تابان آن بر شاخسارهای درختان می‌ریزد، من و حضرت مولانا در جویباری از دیاری دیگر گرد هم آمده‌ایم. این محفل، به مثابه‌ای کهن و جادویی، همچون عالم‌های بی‌کران و بی‌پایان، به نظر می‌آید که با طلسم‌های ازلی در آمیخته است. در این سرسرا، که دیوارهایش با پرده‌های مخملی و فرش‌های شرقی آراسته شده، از نسیم نرم شب و سکوتی عمیق محاصره شده است.
•| مولانا، با آن ردای نیلی عمیق و درخت‌سایِ قلبش که به رنگ آسمان شب است، پشت میز بزرگی نشسته بود که با قلمدان‌های بزرگ، طومارهای باستانی و کاغذهای زرد و خشتی به زیبایی تزئین شده‌اند. هر...
•| مولانا، با آن ردای نیلی عمیق و درخت‌سایِ قلبش که به رنگ آسمان شب است، پشت میز بزرگی نشسته بود که با قلمدان‌های بزرگ، طومارهای باستانی و کاغذهای زرد و خشتی به زیبایی تزئین شده‌اند. هر...
آخرین ویرایش
